* ஓவியம் - AI

இந்த மண்ணின் வாசம், காற்றின் சிறகுகள், புல்லின் நுனி போன்றவை எல்லாம்  நினைவுகளில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தன. ஆனால், காலத்தின் கடுமையான மாற்றங்கள் அதனைத் தாண்டி சென்று விட்டன.  

முந்தைய நாட்களில் ஆத்து மேடு, ஆழமான நீர் வட்டைகள், நிழல்வாகை, நிழல் தரும் ஆலமரங்கள் என்று அந்த ஊர் ஒவ்வொரு துளியிலும் இயற்கையின் முத்திரையிட்டிருந்தது. அந்தக் கதைகள், அந்த மரங்களின் கீழ் சுமந்த கனவுகள். அனைத்தும் இப்போது எவருக்கும் தெரியாது. மண், காற்று, மரம், இலை - இதுவே அங்கு ஒரு காலத்தில் இயற்கையில் சொல்லானது. ஆனால், இப்போது கொங்கிறீட் காட்டின் கொடூரமான கட்டிடங்கள், உயரமான மாடிகள், வெறுமையின் அடையாளமாக நிற்கின்றன.

காலத்தின் வழியில் நிலைத்த இயற்கை இப்போது மாற்றத்திற்குள் சிக்கித் திக்குமுக்காடுகிறது. ஒவ்வொரு இரவிலும், அந்த நகரத்தின் மின்னல் விளக்குகளுக்குள் சிக்கி, பழைய கதைமாந்தர்கள், மெல்ல ஒடிந்து, மறைந்து செல்கின்றனர். ஒரு மரத்தின் நிழல் நினைவாகவே உள்ளது. அதன் கீழ் சில மண்மேடுகள் மட்டுமே இருந்து. அவற்றில் புதைந்து கிடப்பது மண்ணின் அழகு.

இந்த நகரில் பிறக்கும் குழந்தைகள் நிலத்தின் மண்ணில் விளையாடாமல், கொங்கிறீட்டின் மைதானத்தில் மட்டும் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அந்த பழைய கதைகளின் சொற்கள் அவர்களிடம் எளிதில் கற்பிக்க முடியாது.

ஆனால், ஒருவர் மட்டும் அந்த நகரத்தின் நடுவே தனது வீட்டுக் கதவைத் திறக்க அங்கு அவன் மண் மணம் அடிக்கிறது. அவன் எழுத்துகளின் மூலம். அந்த மண்ணின் அழகை மீண்டும் எழுந்து வரும் வகையில் எழுதுகின்றான்.

இந்த ஊரின் மானிடக் கூட்டங்களில் மறைந்த இயற்கையின் குரலை காப்பாற்ற, அவனது குரல் - அவனது எழுத்துக்கள் மட்டுமே மீதமிருக்கின்றன. காலம் மாறிவிட்டது. ஆனால் இந்த சிறுகதையின் மூலமாக, அந்த நினைவுகள் மறையாமல் விடும் என நினைக்கிறான்.

அவன் எழுத்துகளில் அதே மரத்தின் நிழல், அதே ஆற்றின் ஒலி, அதே காற்றின் மெல்லிய தொடுதல், அதே ஆத்து மேட்டில் கரையும் காகங்கள், அதே கடலில் மீனவர்களின் "அம்பா" எனும் பாடல்கள் எல்லாம் மீண்டும் உயிர்வெளிக்கிறது. அவன் எழுத்துக்கள் அந்த பழைய காட்சிகளை இளமையான கண்களுக்குக் காட்டும் ஒரு கண்ணாடியாக மாறுகின்றன.

அந்த ஊரின் மூலையில் இருக்கும் பழைய வீடுகள், புதிய மாடிகளின் சுவர்களால் மறைக்கப்பட்டிருந்தாலும் அந்தக் கதைகளை உள்ளே தாங்கிக் கொண்டு இருந்தது. வீட்டின் முகப்பில் இருந்த பழங்காலத்து கட்டிட வேலைகள், மண்ணின் வாசத்தை நினைவூட்டும் பழைய மண் பாதைகள் எல்லாம் அவனுக்கு உறவாக இருந்தது. அதனுடைய ஆழமான நினைவுகளை மறக்க முடியாது.

அவன் கைகளை தட்டி எழுதிக் கொண்டிருக்கையில் வீட்டின் கதவு தானாகவே மூடிக்கொண்டது. கடந்து வந்த காலம் அவன் எழுத்துக்களை நோக்கி மெதுவாக வந்தது. அவன் கண்ணிலிருந்து ஒரு மிதமான கண்ணீர் துளி வழிந்தது. அது மண்ணின் மேல விழுந்ததும், மண்ணில் அந்தக் கண்ணீர் பட்டு ஒரு சிறிய செடி வளரும்.

அந்தக் கதைகள் அவனின் மனதிலிருந்து வெளியே வந்து. பக்கங்களின் மீது ஊற்றப்பட்டு நூல்களாக மாறிய போது அவன் அதனை ஒரு முறை முழுவதும் வாசிக்கின்றான். அப்போது, அந்த கதை அந்த ஊரின் ஒவ்வொரு மாடியின் அடியில் ஒலிக்கின்றது. அதன் ஒலிகள், குழந்தைகளின் செவிகளில் பசுமையாக ஓடுகின்றன.

அந்த ஊரின் குழந்தைகள் அந்தப் பழைய கதைகளை அறிய முடியாது என்றாலும், அவன் எழுத்துக்களில் அவை மறவாமல் மீண்டும் உருவாகின்றன. ஒவ்வொரு வார்த்தையும் மண்ணில் விதை போல் நடுவதுபோல, அவை காலத்தின் மீது கதை நிழல்களைப் பரப்புகின்றன.

அந்தக் கதைகளின் வழியே மாடிகளின் வேர்களுக்குக் கீழே புதைந்து கிடக்கும் மண் மீண்டும் துளிர்க்கிறது. ஆனால், மாறாக அந்தக் கதைகள் கொங்கிறீட் நகரத்தின் நடுவே புதிதாக ஒரு பூங்காவை உருவாக்குகின்றன. வெறுமையின் உள்ளே அவன் எழுத்துக்கள் மட்டுமே நிறைவினைத் தருகின்றன.

வெள்ளியாய் மின்னும் மாடிகளில் வாழும் மக்கள் அவனின் எழுத்துக்களைப் படிக்கும் போது அதில் மறைந்திருக்கும் நிழல்களை உணரத் தொடங்கினர். அந்தக் கதைகள் அவர்களின் மனதின் ஆழத்தில் புதைந்து கிடக்கும் நினைவுகளை மிக மெதுவாக இழுத்தெடுத்து வெளிப்படுத்தின.

ஒரு நாள் நகரத்தின் குழந்தைகளில் ஒருத்தி தன் வீட்டின் மாடியில் நின்று அந்தக் கதையை படித்தபோது அவள் மனதிற்கு அந்தச் சிறு பசுமைச் செடியின் கதையினை உணர்ந்தாள். அவள் வீட்டின் அடியில் குனிந்து பார்த்தாள். கொங்கிறீட்டின் அடியில் மறைந்த மண்ணின் மீது கண்ணைத் திருப்பினாள்.

அந்த மண்ணின் மேல் மெல்லிய மழைத்துளி விழுந்தது. அதில் நனைந்த மண்ணில் இருந்து ஒரு பச்சைத் துளி செடி போல முளைத்தது. அந்தக் குழந்தை அதை மகிழ்வுடன் நோக்கினாள். மண்ணின் மணத்தை தன் நாசிக்குள் அறிந்தாள்.

அந்த நிகழ்வு அந்த ஊரின் மக்கள் மத்தியில் ஒரு மாற்றத்தைத் தூண்டியது. ஒவ்வொருவரும் தங்கள் வீட்டின் முன் கொஞ்சம் மண்ணை எடுத்து வைத்து அதில் ஒரு சிறு செடியை நடத் தொடங்கினர். அவன் எழுத்துக்களில் மண்ணில் மறைந்திருக்கும் கதை இப்போது உண்மையாக மாறி ஊரின் எல்லா மாடிகளின் அடியிலும் பசுமையாகக் காணப்பட்டது.

காலத்தின் கொடூர மாற்றங்களில் கூட சில விஷயங்கள் மனிதர்களின் மனதில் இடம் பிடிக்கின்றன. அது மண்ணின் வாசம், இயற்கையின் சுவாசம், மரங்களின் நிழல் என்கிற அதீத உணர்வுகளை மீண்டும் கண்டு பிடிக்கின்றன.

இருப்பினும் ஊர் இன்னும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. மேலும் மாடிகள், மேலும் கட்டிடங்கள், மேலும் வெறுமையான இடங்கள் - ஆனால், அவன் எழுத்துக்கள் அந்த மண்ணின் சுவாசத்தை மறக்காமல் மீண்டும் மீண்டும் எழுதிக்கொண்டிருந்தன.

அந்த ஊரின் மக்கள் புதிய மாற்றங்களை ஏற்றுக்கொள்ளும் போது கூட அவர்களது வீடுகளில் ஒரு சிறு மூலையில் மண்ணைக் காக்கும் இடத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தார்கள். அந்தக் கதைகள், அந்த மண்ணில் மறைந்த சுவாசமாக தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தது.

இது பின்னவீனத்துவக் கதையல்ல. இது இயற்கையின் மறுபிறப்பைக் கொண்டாடும் கதையாக மாறியது.

ஊர் வளர்ந்து கொண்டே இருக்கின்றது. ஆனால் அந்த மண்ணின் கதை அவன் எழுத்துக்களில் என்றும் தொடர்கிறது.

காலம் கடந்து ஊர் ஒரே கனவுப் பூமியாக மாறியபோது அவன் எழுத்துக்களில் மண்ணின் வாசம், மரங்களின் நிழல், ஆற்றின் நீர்மொழி, எல்லாமே ஒலிக்கத் தொடங்கின. அவனது கதைகள், அங்கே வசிக்கும் ஒவ்வொருவரின் மனதிலும் ஒரு விதமாக ஊடுருவின. நகரமாதல் மறைந்து அவன் கதைகளில் உருவான புதிய உலகம் முளைத்தது.

மூச்சுத்திணறி வளர்ந்து கொண்டிருந்த அந்த ஊரின் உயரமான மாடிகளில் மக்கள் தங்கள் தாய் மண்ணின் அழகை மறந்து விடவில்லை. அவன் எழுத்துக்களில் நிழலாக இருந்த மரங்கள், மெல்ல மெல்ல நிஜமாக மலரத் தொடங்கின. அந்த மண்ணின் கதையை மறக்காமல் எழுதிக் கொண்டிருந்த அவன் ஒருநாள் தனது கதையை முற்றுப்புள்ளி விட்டு முடித்தான்.

அந்த இரவில் அவன் எழுதிய நூலின் கடைசிப் பக்கத்தை மூடிப் படுத்துக்கொண்டான். அதன் பிறகு ஊரின் நடுவே இருக்கும் அந்த வீட்டில் சிறு மழை விழுந்தது. மழை அவனின் நிழலான நினைவுகளை வெப்பமாகக் காக்கின்ற மண்ணின் மேல் பட்டது.

மூடப்பட்ட நூலின் பக்கங்களுக்குள் அவன் கதைகள் அங்கேயே உதிர்ந்துபோன மண் துகள்கள் போல உயிர்ப்போடு இருந்தன. அந்த மண்ணில் புதைந்து அவன் நிழல் போல் இருந்ததெல்லாம் நிஜமாக முளைக்கத் தொடங்கின.

காலை பொழுது ஊர் அவன் எழுதிய கதையைக் கண்ணிற் கொண்டு மெல்ல விழித்தது. அவன் கடைசி வரி அந்த மண்ணின் மீது எழுதி வைக்கப்பட்டது.

"கொங்கிறீட் மாடிகளின் நடுவே, மண்ணின் வாசம் என்றும் அழியாது."

அந்த ஊரின் மக்கள் அவன் எழுதிய கதையையும், அதில் புதைந்திருக்கும் மண்ணின் அழகையும் என்றும் மனதில் நிறுத்தினர். ஊர், நகரம் வளர்ந்து கொண்டே இருந்தாலும் அதன் அடியில் மண்ணின் கதை என்றும் தழைத்துக் கொண்டே இருந்தது.

கதை முடிவடைகிறது. ஆனால், அந்த மண்ணின் சுவாசம், அதன் கதை நிழலில் என்றும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும்.

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.