மனித வாழ்க்கை ஒரு விரிந்த வானத்தைப் போன்றது. அந்த வானத்தில் சிலர் விண்மீன்களாக மின்னுகின்றனர்; சிலர் சூரியனைப் போல ஒளி பரப்புகின்றனர்; இன்னும் சிலர் கருமேகங்களாக சூழ்ந்து, ஒளியை மறைக்க முயல்கின்றனர். ஆனால் கருமேகங்கள் எவ்வளவு அடர்த்தியாகச் சூழ்ந்தாலும், ஒளி கொண்டவற்றின் இயல்பை அவை மாற்றிவிட முடியாது. இந்த உண்மையை மிக அழகாக வெளிப்படுத்தும் உவமையே—கரு முகில்களின் நடுவே பேரொளி வீசும் சந்திரனைப் பார்த்து நாய் குரைப்பது.

சந்திரன் எந்த ஆரவாரமும் இன்றி தன் ஒளியைப் பரப்புகிறான். அவனைப் பார்த்து நாய் குரைப்பது சந்திரனைச் சிதைக்க அல்ல; நாயின் உள்ளார்ந்த கலக்கம் வெளிப்படுவதற்கே. அதுபோலவே, சமூகத்தில் உயர்ந்து நிற்பவர்களைப் பார்த்து வரும் கேலிச்சொற்களும் இழிவுரைகளும், அவர்களின் மதிப்பைக் குறைப்பதற்கல்ல; விமர்சிப்பவர்களின் பொறாமை, தாழ்வு மனப்பான்மை ஆகியவற்றின் வெளிப்பாடாகவே இருக்கின்றன.

வரலாற்றைப் புரட்டிப் பார்த்தால், இந்த உண்மை எங்கும் ஒலிக்கிறது. மகாத்மா காந்தி சத்தியாகிரகத்தைத் தொடங்கியபோது, பலர் அவரை “பலவீனர்”, “கனவு காண்பவர்” என்று இழிவுசெய்தனர். ஆனால் காலம் யாரை உயர்த்தியது? குரைத்த நாவுகள் மறைந்தன; அமைதியாக நடந்த பாதை உலகையே திருப்பியது. அதுபோலவே, திருவள்ளுவரின் குறள்கள் உருவான காலத்தில் அவர் பெரிதாகப் பேசப்படவில்லை; இன்று ஆயிரம் ஆண்டுகளைத் தாண்டியும் அவர் சொல்லிய சொற்கள் உலகம் முழுவதும் ஒலிக்கின்றன. குரைத்தவர்கள் யார் என்பதே வரலாற்றில் இல்லை.

இலக்கியமும் இதையே நமக்குக் கற்றுத்தருகிறது. கடலில் பயணிக்கும் பெரும் கப்பல்களைச் சிறு அலைகள் தடுக்க முடியாது. அவை கப்பலின் பயணத்தை அல்ல, அலைகளின் பலவீனத்தையே காட்டுகின்றன. மலை உச்சியில் எரியும் தீபத்தைப் பார்த்து பள்ளத்தாக்கில் இருக்கும் பூச்சி சத்தமிட்டால், தீபத்தின் ஒளி குறையுமா? இல்லை. அந்தச் சத்தம் பள்ளத்தாக்கிலேயே கரைந்துவிடும். உயர்வு என்றால் அமைதியும், நிலைத்தன்மையும்; இழிவு என்றால் ஆரவாரமும், தற்காலிகத்தன்மையும். இன்றைய காலகட்டத்தில் சமூக வலைதளங்கள் இந்த நாய் குரைப்பதைப் போலவே செயல்படுகின்றன.

உண்மையான சாதனை, நேர்மை, திறமை கொண்டவர்களை நோக்கி எளிதில் விமர்சனங்கள் வீசப்படுகின்றன. ஆனால் அவை பெரும்பாலும் உண்மையை மங்கச் செய்யாது. மாறாக, வைரத்தை உரசும் கல்லைப் போல, அந்த விமர்சனங்கள் உயர்ந்தவர்களின் ஒளியை இன்னும் தெளிவாகக் காட்டுகின்றன. உரசப்பட்ட வைரம் மேலும் பிரகாசிப்பதுபோல், சோதனைகளைத் தாண்டிய மனிதர்கள் இன்னும் உயர்ந்து நிற்கிறார்கள். பிறரை இழிவுசெய்வதில் கிடைக்கும் சந்தோஷம், உப்புத்தண்ணீரைப் போல. குடித்தால் தாகம் தணியாது; மாறாக அதிகரிக்கும். ஒருவரைத் தாழ்த்தி ஒருவர் உயர முடியாது. உண்மையான உயர்வு தன்னை வளர்த்துக்கொள்வதில்தான் உள்ளது.

இன்றைய சமூகத்தில் சத்தம் அதிகம்; அர்த்தம் குறைவு. பேசுபவர்கள் பலர்; பேசப்படுபவர்கள் சிலர். செய்பவர்கள் மௌனமாக இருக்க, செய்யாதவர்கள் மேடை ஏறிப் பேசுகிறார்கள். இப்படியான சூழலில், பிறரை இழிவுசெய்வதே சிலரின் அன்றாட தொழிலாக மாறிவிட்டது. ஒருவரின் திறமை, நேர்மை, வளர்ச்சி அல்லது புகழ் அவர்களுக்குச் சந்தோஷத்தைத் தருவதற்குப் பதிலாக, எரிச்சலையும் எள்ளலையும் உருவாக்குகிறது. அந்த எரிச்சலின் வெளிப்பாடே—சாணியடித்தல், கேலி, விமர்சனம் என்ற பெயரில் விஷம் கலந்த சொற்கள். இந்த நிலையை விளக்க “கரு முகில்களின் நடுவே பேரொளி வீசும் சந்திரனைப் பார்த்து நாய் குரைப்பது” என்ற உவமைக்கு இணையானது இன்றைய சமூக வலைதளங்கள்.

ஒளி வீசுபவன் மேடையில் நிற்கிறான்; அவனைச் சுற்றி இருளைச் சுமக்கும் குரல்கள் ஒலிக்கின்றன. அந்தக் குரல்கள் எவ்வளவு கூச்சலிட்டாலும், உண்மை என்னவென்றால்—ஒளி குறையவில்லை; குரைத்த குரல்கள் தான் களைந்து போகின்றன.

சமூக ஊடகங்களில் ஒருவன் வெற்றி பெற்றான் என்றால், அவன் உழைப்பைப் பேசுவதற்குப் பதிலாக, அவன் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையைச் சிதைக்கும் முயற்சியே முதலில் தொடங்குகிறது. ஒரு கலைஞன் பாராட்டைப் பெற்றால், “அவனுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்ததால்தான்” என்ற குற்றச்சாட்டு. ஒரு இளைஞன் முன்னேறினால், “யாரையோ பிடித்ததால்தான்” என்ற சந்தேகம். உண்மையில் இவை அவனைப் பற்றிய
விமர்சனம் அல்ல; விமர்சிப்பவர்களின் உள்ளார்ந்த தோல்வியின் பிரதிபலிப்பு.

அரசியல், கலை, கல்வி, ஊடகம்—எந்தத் துறையை எடுத்தாலும் இதே காட்சி. கருத்து வேறுபாடு என்பது ஜனநாயகத்தின் அழகு; ஆனால் தனிநபர் இழிவு என்பது சமூகத்தின் அவலம். இன்று வாதங்கள் இல்லை; வன்மையான வார்த்தைகள் மட்டும் உள்ளன. எதிராளியின் கருத்தை மறுப்பதற்குப் பதிலாக, அவன் குணத்தைச் சிதைக்க முயலும் போக்கு அதிகரித்துள்ளது. இது நாயின் குரைப்பைப் போல—சத்தம் உண்டு, தாக்கம் இல்லை. வரலாறு இதற்கு தெளிவான பதிலைத் தருகிறது. உண்மையாகப் பணியாற்றியவர்கள் ஆரம்பத்தில் இழிவுசெய்யப்பட்டார்கள்; ஆனால் காலம் அவர்களை உயர்த்தியது. இன்று பேசப்படாதவர்கள் நாளை பேசப்படலாம்; ஆனால் இன்று சத்தமிடுபவர்கள் நாளை நினைவில்கூட இருக்க மாட்டார்கள். காலம் என்பது ஒரு அமைதியான நீதிபதி. அது குரலின் அளவை அல்ல, செயலின் ஆழத்தை மட்டுமே மதிப்பிடுகிறது.

இன்றைய சமூகத்தின் மிகப் பெரிய சாபம்—“பிறரைத் தாழ்த்தினால் நாமே உயர்ந்துவிடுவோம்” என்ற தவறான நம்பிக்கை. ஆனால் உண்மை அதற்கு முற்றிலும் மாறானது. ஒருவர் தன்னை உயர்த்த முடியாதபோது தான், பிறரை இழிவுசெய்ய ஆரம்பிக்கிறார். அது ஒரு மனநலக் குறைபாடு அல்ல; ஆனால் ஒரு சமூகப் பழக்கம். அந்தப் பழக்கம் தொடரத் தொடர, மனிதநேயமும் மரியாதையும் மெதுவாகக் கரைந்து விடுகின்றன. இந்தச் சூழலில் நமக்கான தேர்வு தெளிவானது. நாமும் குரைக்கும் கூட்டத்தில் சேர்ந்துவிடலாமா, அல்லது சந்திரனைப் போல அமைதியாக ஒளி பரப்பலாமா? விமர்சனங்களுக்கு பதிலளித்து ஆற்றலை வீணடிப்பதா, அல்லது செயல்களால் பதில் சொல்லலாமா? இன்றைய சமூகத்திற்கு தேவை கூச்சல் அல்ல; கண்ணியம். கேலி அல்ல; கருத்து. இழிவு அல்ல; விவேகம்.
முடிவில், குரைக்கும் குரல்கள் தற்காலிகம்; கரையாத ஒளி நிலைத்தது.

சமூகத்தின் சத்தத்தில் மயங்காமல், நம் ஒளியை நாமே பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டிய காலகட்டத்தில் வாழ்கிறோம். சந்திரனைப் பார்த்து நாய் குரைத்தாலும், சந்திரன் தன் பாதையை மாற்றுவதில்லை. அதுபோலவே, உண்மை, உழைப்பு, நேர்மை கொண்டவர்கள் யாரின் குரலாலும் தங்கள் உயர்வை இழப்பதில்லை. காலம் அதை மீண்டும் மீண்டும் நிரூபித்துக் கொண்டே இருக்கிறது. சந்திரன் நாய்க்கு பதில் சொல்லாமல், தன் ஒளியை மட்டும் பரப்புவது போலவே, உயர்ந்த மனிதர்களும் விமர்சனங்களுக்கு பதிலளிக்காமல், தங்கள் பண்பாலும் செயல்களாலும் பதில் அளிக்கிறார்கள்.

இறுதியாக, இந்தக் கருத்தின் சாரம் தெளிவானது. உயர்ந்ததை இழிவுசெய்ய முயல்வோர் தற்காலிகமாக சத்தமிடலாம்; ஆனால் நிலைத்த ஒளி அவர்களிடமில்லை. காலம் தான் இறுதி தீர்ப்பாளன். காலத்தின் நீதிமன்றத்தில் சந்திரன் சந்திரனாகவே நிற்பான்; நாய் குரைத்தது ஒரு ஒலியாக மட்டும் கரைந்து போய்விடும். ஆகவே, வாழ்க்கையில் நம்மை நோக்கி வரும் தேவையற்ற குரைப்புகளைப் பொருட்படுத்தாமல், நம் ஒளியை அமைதியாகப் பரப்புவதே

உண்மையான அறிவும் உயர்வும் ஆகும்.

[டிஜிட்டல் ஓவிய (Google Nano Banana) உதவி: வநகி]


இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.