கல்லூரிமணி நாளொன்றுக்கு எத்தனை தடவை ஒலிக்கும்? அந்த மணியில் எத்தனை பறவைகள் குந்தியிருந்து விட்டு மீண்டும் பறந்துபோயிருக்கும்? நினைத்தவுடன் மணியில் குந்தவோ, மறுபடியும் அங்கு சங்கமிக்கவோ அவைகளால் முடியும். ஆனால் எமக்கு?

நினைத்தவுடன், விரும்பியவுடன் பறந்துபோய் அந்த உறவோடு பேச முடியுமா? அல்லது எம் கையால் கல்லூரி மணியை ஓங்கி ஒலிக்கும் வரையிலும் அடிக்க முடியுமா? பிரிய முடியாமல் அன்று எம் கல்லூரியைப் பிரிந்தபொழுது கடைசி மணி அன்று,எத்தனை மணிக்கு எம்மோடு பேசி எம்மை வழியனுப்பியது என யாருக்காவது நினைவிருக்கின்றதா? தாயின் மடியும் சரி, பள்ளிக்கூட மணியும் சரி நாம் வாழ மனசார வாழ்த்தும் உறவுகள்.

எங்கள் கல்லூரியிலிருந்து அன்று தொட்டு இன்றுவரை எனக்குள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் தமிழ் ஆசான் திரு.சிவராமலிங்கம்பிள்ளை அவர்கள். சிவராமலிங்கம்பிள்ளை மாஸ்ரர் என்றால் காலம் முழுவதும் பேசிக் கொண்டே போகலாம்.சமயம், தமிழ், இலக்கியம்,ஆங்கிலம் என அனைத்தையும் கரைத்துக்குடித்தவர். எப்போது அவரின் பாடம் வரும் எனக்காத்திருந்த காலமது. அவர் மீதும், அவரின் கற்பிக்கும் ஆற்றல்மீதும் அவ்வளவு ஆசை.

எந்தைக்கு நிகராய் அனைத்து மாணவர்களையும் அவரின் சேய்களாய்க்கருதி அக்கறை கொண்டு தமிழ் ஊட்டிய புலவன். கற்கும் போதும், விளையாடும்போதும், இசை கேட்கும் போதும், ஏன் காதலிக்கும் போதும் கூட சூழல் மனசுக்கு இதமாக இருக்க வேண்டும். அதுபோல அன்று மரத்தின் நிழலோடு கூடி நின்று பள்ளிக்கூட மணலில் வட்டம் போட்டு, கைகோர்த்து குளம், கரையென உரக்கக்கத்தி விளையாடிய போதும் சூழல் மனசுக்கு இதமாக இருந்ததுதான். அதுவே நன்றாக ஒன்றை உள்வாங்கிக் கற்பதற்கு வழிகாட்டி என்றும் சொல்லலாம் .தேர்ச்சி பெற சூழலும், நேரமும் சுகமாக இருக்கவேண்டுமெனச்சொன்னவர் பலர், அதற்கிணங்க நாம் அறிந்த வரையிலும், அதனை அனுபவித்துத் தேறியவரையிலும் முதன்முதலாக எமக்கெனச் சூழலைச் செதுக்கியவர் சிவராமலிங்கம் மாஸ்ரர் அவர்கள். அவரால் நிமிர்ந்து நன்றாக நடக்கமுடியாமல் போனதால் எமக்கு அவர் அமைத்த சாலையே மிகப்பொருத்தமாயிருந்தது. அந்த நந்தவனத்தின் நடுவே தென்றல் வீச, அரச மரங்கள் அசைய, கமுகு மரங்களும், அலரி மரங்களும் காட்சிப்படுத்த கல்லூரி விடுதியின் நடுவே சாப்பாட்டு வாங்கில்,மேசைகளை ஒன்றாக்கி அமர்ந்தபடி தமிழ் கற்றோம். செவிதனில் புகுந்த செம்மொழியால் உள்ளம் தேனாகத்தித்தித்தது. கற்கக்கற்கத் தாய்மொழி அமிர்தமானது.

சங்கத்தமிழ் இலக்கியம், தொல்காப்பியம், திருக்குறள், மகாபாரதம், இராமாயணம் என எதைக்கேட்டாலும் அங்கே ஆதி தொடக்கம் அந்தம் வரையிலும் குருவிடம் விடையிருக்கும். இராமரின் வனவாசத்தை இலக்கியமாக அவரிடம் கற்றபொழுது அவற்றிலிருக்கும்  ஒவ்வொரு பாடலையும் உணர்வுடனும்,மிக அவதானமாகவும் சொற்களில் ஒரு தவறும் உடைபடா வண்ணம் பிரித்துப்பிரித்துப்பாடி எம்மை மகிழ்வித்து, அதற்கு உரைநடை கூறி முடிக்கையில் அனைவரும் மெய்சிலிர்த்துப் போவோம்.  இடையில் மணியொலிக்கும். அப்போதுதான் மணியைத் திட்டித் தீர்ப்போம்.

எம் ஆதங்கத்தைப்புரிந்த மாஸ்ரர் இன்னும் சிறிது நேரமெடுத்து அடுத்த பாடத்திற்கான ஆசிரியரிடம் மன்னிப்புக்கேட்டுத் தொடர்ந்த தருணங்கள் என்றுமே அழியாதவை. எல்லாமே இன்றுபோல இருக்கிறது. காலங்கள் முதிர்ந்துவிடும். ஆனால் நினைவுகள்? அவரின் மூச்சுக்காற்று இன்னும் எம் உயிரோடு ஒட்டி வீசுது.

எண்ணமுடியாத் தடவைகளாக எத்தனைமுறை என் கைபிடித்து அவர் நடந்திருப்பார். அவரைக்கூட்டிக் கொண்டு எமது வகுப்பறையிலிருந்து விடுதிக்கோ, அன்றி விடுதியிலிருந்து இன்னொரு வகுப்பிற்கோ சென்றிருப்பேன்?

அப்போதெல்லாம் நான் அடைந்த இன்பத்தை எப்படிச் சொல்வேன்? எட்டயபுரத்தின் வீதிகளில் கவிஞன் பாரதியின் கைப்பிடித்து நடந்ததுபோல ஒருவிதப் புளகாங்கிதம். அதுமட்டுமா எனக்குள்ளும் ஒருவிதப் பெருமிதம். ஆனால் அப்பெருமிதம் ஒருநாள் விடைபெற முடியாமல் தவித்தது. இத்தந்தையின் கையாகி, நித்தம் தலை தடவி அரவணைக்க இனி யார் எனக்கென ஏங்கினேன். கல்லூரி மணி எமக்கு மட்டும் கடைசியாகக்கேட்கும் நேரம்.எங்கள் பேராசிரியனை,அந்தப்பாசம் மிகு தந்தையை, எங்கள் கல்லூரியை விட்டு விடைபெறும் நேரம் நெருங்க நெருங்க கண்ணீர்த்துளிகள் பொத்துப் பொத்தென விழுந்து வகுப்பறையைக்குளமாக்கின. துள்ளித் திரிந்த இடங்களெல்லாம் பாலை வனங்களாய்.ஒரு கணம் ஒடி வந்து விளையாட்டு மைதானத்தில் புரண்டு புரண்டு புழுதி குளித்துக் கொஞ்சி எழும்பினேன். ஒன்றேயொன்று சொன்னேன்.

"மறப்பேனா உன்னை?எல்லோரும் என்றோ ஒருநாள் மரணித்துவிடுவோம். நீதான் எப்போதும் உயிரோடு இருப்பாய். காலமாகி வந்த கதை சொல்ல உன்னால் மட்டுமே முடியும்"என்று சொன்னபோது சுற்றி நின்ற மரங்களும் கூடி நின்று கலங்கின.