([டிஜிட்டல் ஓவியத் தொழில் நுட்ப , Google Nano Banana , உதவி: VNG]

அறிமுகம்: தமிழ்ச் சிறுகதையின் திருப்புமுனை

புதுமைப்பித்தன் நவீனத் தமிழ்ச் சிறுகதையின் முன்னோடியாகவும், புதிய சகாப்தத்தின் விடிவெள்ளியாகவும் கருதப்படுகிறார். அவரது படைப்புகள், தமிழ் இலக்கியத்தை அதுவரை ஆக்கிரமித்திருந்த சீர்திருத்தக் கருத்துகள், கற்பனைச் சோடனைகள், அல்லது எளிய அறவுரைகள் ஆகியவற்றிலிருந்து விலக்கி, யதார்த்தவாதத்தின் (Realism) கொடியை உயர்த்தின. 1930களில், அவர் கதைசொல்லி முறையில், மொழி நடையில், மற்றும் பாத்திர வார்ப்பில் ஒரு தீவிரமான மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தார்.

புதுமைப்பித்தனின் நவீன அணுகுமுறை என்பது, வாழ்வின் கசப்பான உண்மைகளை நேருக்கு நேர் எதிர்கொள்வது, சாதாரண மனிதர்களின் சிக்கலான உளவியலை ஆழமாகப் பதிவு செய்வது, மற்றும் சமூக - பொருளாதார நெருக்கடிகளை எந்தவித சமரசமுமின்றிச் சித்திரிப்பது என்பதாகும். இந்தக் கூரிய பார்வைக்கு "செல்லம்மாள்" ஒரு சிறந்த உதாரணம். இச்சிறுகதை, வெறும் கதைசொல்லல் அல்ல; இது வறுமை, நோய், மற்றும் நகரத்தின் தனிமை ஆகியவற்றால் சிதைக்கப்பட்ட ஒரு வாழ்வின் அங்கீகரிக்கப்படாத துயரத்தின் குறியீடாக (Symbol) நிற்கிறது.

1. சுந்தர ராமசாமியின் கூற்று: துக்கத்தின் குறியீடும் உன்னதக் காதலும்

சுந்தர ராமசாமியின் கூற்று, இந்தக் கதையின் நவீனப் பரிமாணங்களை இரு தளங்களில் நிறுவுகிறது:

i. வாழ்க்கை சார்ந்த துக்கத்தின் குறியீடு (A Symbol of Life-related Sorrow): இது செல்லம்மாளின் தனிப்பட்ட துயரத்தைக் கடந்து, வறுமையில் வாடும் பொதுமனிதனின் வாழ்வியல் அவலத்தைப் பேசுகிறது. துக்கம் இங்குத் தத்துவார்த்தமானது.

ஆகச் சிறந்த காதல் கதை (The Greatest Love Story): இவர்களின் அன்பு, கற்பனாவாதத்தின் (Romanticism) ஜோடனைகளற்ற, பரஸ்பரத் துயரத்தின் மீதான மௌனமான அங்கீகாரமாகக் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. இதுவே அதன் நவீன அடையாளம்.

இந்த இருமுனைகளே, "செல்லம்மாள்" கதையின் ஆழமான பகுப்பாய்வுக்கான திறவுகோல்களாகும்.

2. கதைசொல்லும் முறை மற்றும் புறவய யதார்த்தவாதம் (Narrative Technique & Objective Realism)

கதை ஆரம்பிக்கும் விதத்திலேயே நவீனத்துவம் வெளிப்படுகிறது.

"செல்லம்மாளுக்கு அப்பொழுதுதான் மூச்சு ஒடுங்கியது; நாடியும் அடங்கியது. செல்லம்மாள் பெயரற்ற வெற்றுடம்பு ஆனாள்."

இறந்தவளை 'பெயரற்ற வெற்றுடம்பு' என்று விவரிப்பது, மனித இருப்பின் அற்பத்தன்மையையும், மரணத்தின் புறவயமான உண்மையையும் எந்தவித உணர்ச்சிவசமும் இன்றி நிறுவுகிறது. இதுவே புதுமைப்பித்தனின் குரூரமான யதார்த்தவாதம் (Cruel Realism) ஆகும்.

பிரமநாயகம் பிள்ளையின் "நிம்மதி" (Pillai's 'Relief')

பிள்ளையின் எதிர்வினை, தமிழ்க் காவிய மரபில் வரும் மனைவியின் இறப்பிற்கான துக்கத்துடன் முற்றிலும் மாறுபட்டது.

"மனசிலே, மரணப் பிரிவினால் துன்பப் பிரவாகம் மதகுடைத்துக் கொண்டு பெருகி அவரை நிலைகுலையச் செய்யவில்லை. சகதர்மிணியாக இருந்த ஒரு ஜன்மத்துக்குத் துன்பச் சுமை குறைந்துவிட்டது என்பதிலே அவருடைய மனசுக்கு ஒரு நிம்மதி."

இந்த "நிம்மதி" என்பது மனைவியின் மீதான அன்பின் குறைபாடல்ல, மாறாக, வறுமையும் நோயும் தந்த முடிவற்ற மன உளைச்சலிலிருந்து (Endless Mental Fatigue) விடுபட்ட ஒரு நவீன மனிதனின் உளவியல் பதிவு ஆகும். தினசரி வாழ்வின் சுமைகள் ஆன்மீகப் பிணைப்பைவிடப் பெரியதாகிவிட்டதன் உச்சகட்டச் சித்திரம் இது. அவரது நிம்மதி, ஒரு பந்தவினையறுத்த யோகியின் நிம்மதியல்ல; மாறாக, வாழ்வின் மேடுபள்ளங்களைப் பள்ளங்களாகவே கண்ட ஒரு எளிய மனிதனின் நிம்மதி — இதுவே நவீன உளவியல் பகுப்பாய்வுக்கான அடிப்படை.

3. உளவியல்ரீதியான பகுப்பாய்வு: பிரமநாயகம் பிள்ளையின் மனச்சுழற்சி

கதையின் பெரும் பகுதி, பிரமநாயகம் பிள்ளையின் உள்மன ஓட்டத்தின் (Stream of Consciousness) மூலம் நகர்கிறது. அவரது மனப் போராட்டங்கள் துல்லியமாகப் பதிவு செய்யப்படுகின்றன:

"பாம்பு தன் வாலைத் தானே விழுங்க முயலும் சாதுர்யத்துடன் பிரமநாயகம் பிள்ளை தமது வாழ்வின் ஜீவனோபாய வசதிகளைத் தேவை என்ற எல்லை காணமுடியாத பாலைவனத்தைப் பாசனம் செய்ய, தவணை என்ற வடிகால்களை உபயோகிக்கிறார்."

இந்தப் பிம்பம், பணமில்லாத வாழ்வின் மீதான முதலாளித்துவச் சுரண்டலை (முதலாளியின் மனசைப் பக்குவமடையச் செய்து பணம் வாங்குதல்) மிகச் சரியாகக் காட்டுகிறது. அவரது வாழ்வு, ஒருபோதும் திருப்தியடையாத 'தேவை என்ற பாலைவனம்' ஆகிறது. செல்லம்மாள் உயிருடன் இருக்கும்போது ஊருக்குப் போவது குறித்துப் பேசுவது, அவர்களுக்குப் பிரச்சனைகளை மறப்பதற்கான சௌகரியமாக, போதை தரும் கஞ்சா மருந்தாகவே உபயோகப்பட்டது. இதுவே இவர்களின் காதலின் நவீனப் பரிமாணம். அவர்கள் கனவுகள் காண்கிறார்கள், ஆனால் அந்தக் கனவுகளின் சாத்தியமின்மையை இருவருமே மௌனமாக அறிந்திருக்கிறார்கள். இந்தச் சமூக யதார்த்தத்தின் மீதான கூட்டு அறிவே அவர்களின் பிணைப்பு.

4. செல்லம்மாள்: துயரத்தின் குறியீடும் பிரக்ஞையின் சிதைவும்

செல்லம்மாள் பாத்திரம், உடலின் சிதைவு மற்றும் பிரக்ஞையின் தடம் புரளுதல் ஆகியவற்றின் மூலம் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது. நோய், பட்டினி, மற்றும் உளைச்சல் ஆகியவை அவளது உடலை "இற்றுப் போயிற்று" என்று வர்ணிக்கின்றன. அவள் இறப்பதற்கு முந்தைய பிதற்றல்கள் (Delirium) கதைக்குப் பெரும் உளவியல் ஆழத்தைக் கொடுக்கின்றன. "அம்மா, அம்மா, ஊருக்குப் போயிடுவோம். அந்தத் துரோகி வந்தா புடிச்சுக் கட்டிப் போட்டு விடுவான்..." இங்கு பிரமநாயகம் பிள்ளை **'துரோகி'**யாகப் பிதற்றலில் தோற்றம் அளிக்கிறார். இது, வறுமை மற்றும் இயலாமை ஆகிய இரண்டு சக்திகளும் சேர்ந்து, ஒரு மனைவியின் பிரக்ஞையில் கணவனையும் ஒரு துன்பத்தை அளிக்கும் சக்தியாக மாற்றிவிட்டதன் குறியீடு. பிரமநாயகம் பிள்ளை உடனே தாயாக நடித்து அவளைத் தேற்றுகிறார். இது, அவர்களின் உறவில் உள்ள ஆழமான பரிவும் இரக்கமும் (Compassion) மற்றும் பிள்ளையின் பாத்திர மாற்றுப் பொறுப்பும் (Role-switching responsibility) வெளிப்படுகிறது.

5. அன்பின் இருண்ட வெளிச்சம் மற்றும் முடிவு (The Dark Light of Love and the Ending)

காதல் இங்குச் செயற்கையானதல்ல; அது கஷ்டப்பட்டு உழைக்கும், அன்றாடச் சவால்களால் பிணைக்கப்பட்ட, கருமத் தன்மையுடையது. பொங்கல், வீட்டு அரிசி, நெல்லிக்காய் வற்றல் - இவை அவளின் கடைசிக் கால ஆசைகள். இந்த எளிய கிராமிய ஆசைகளே, பட்டணத்து வறுமையில் புலிப் பால் கொண்டுவருவதைப் போல பிள்ளைக்கு எட்டாக் கனவாகப் படுகிறது. இந்த ஆசைகளின் அற்பத்தன்மை, அவர்களின் வாழ்வின் வறுமையை அழுத்திக் காட்டுகிறது. கதையின் உச்சகட்டம், செல்லம்மாள் கண்களை மூடி, "என் கையைப் புடிச்சிக்கிட்டுப் பக்கத்திலேயே இருங்க" என்று சொல்லும் இடத்தில் நிகழ்கிறது. மரணத்தின் வாசலில், எல்லா பிதற்றல்களும் மறைந்து, உண்மைப் பிணைப்பு வெளிப்படுகிறது. ஈயின் குறியீடு (The Symbol of the Fly): மரணத்தின் இறுதித் தருணத்தைச் சித்தரிக்கும் இந்தக் காட்சி, நவீன இலக்கியத்தில் மிகச் சிறந்த ஒன்றாகப் போற்றப்படுகிறது:

"கடைசியாக அவளுடைய உதட்டின் மேல் உட்கார்ந்தது. 'தூ தூ' என்று துப்பிக்கொண்டு உதட்டைப் புறங்கையால் தேய்த்தபடி செல்லம்மாள் விழித்துக் கொண்டாள்." ... "பால் திறைந்து போயிருந்தது. அவருக்குத் திக்கென்றது." ... "உடல்தான் இருந்தது."

ஈயின் இந்தப் பிரவேசம், வாழ்வின் அற்பமான தொந்தரவையும், மரணத்தின் புறவயமான உண்மையையும் ஒருசேரக் காட்டுகிறது. பால் திறைந்து போனது, அவளுக்கான கடைசி முயற்சியும் தோல்வியடைந்ததை அறிவிக்கிறது. இறுதி வரி, "உடல்தான் இருந்தது", எந்தவித ஆர்ப்பாட்டமுமில்லாத, வெறும் புற உலகச் சம்பவமாக மரணத்தைப் பதிவு செய்கிறது.

இந்தக் கதை, காதல் என்பது சொகுசு அல்ல, அது துயரத்தைத் தாங்கும் ஒரு கருவி என்றும், அது இருண்ட யதார்த்தத்தின் நடுவில் ஒளிரும் ஒரு சில்லிட்ட பிணைப்பு என்றும் நவீனக் கண்ணோட்டத்தில் நிரூபிக்கிறது. இதுவே சுந்தர ராமசாமி குறிப்பிட்ட, நம் வாழ்வுக்கு ஒவ்வாத ஜோடனைகளற்ற, தமிழ் மண்ணுக்கு உகந்த ஆகச் சிறந்த காதல் கதை ஆகும்.

நவீன விமர்சனக் கோணங்கள் (Modern Critical Perspectives)

புதுமைப்பித்தனின் "செல்லம்மாள்" சிறுகதையை விமர்சிப்பதற்கான பல முக்கியமான நவீன விமர்சனக் கோணங்களை (Modern Critical Perspectives) கீழே விரிவாகப் பார்க்கலாம். இந்தப் பகுப்பாய்வுகள் கதைக்கு ஒரு பன்முக ஆழத்தை அளிக்கின்றன.

i. இருத்தலியல் கோணம் (Existentialist Perspective)

இந்தக் கோணம், மனிதனின் இருப்பு (Existence), அர்த்தமின்மை (Meaninglessness), மற்றும் சுதந்திரம் ஆகியவற்றின் மீதான புதுமைப்பித்தனின் பார்வையை மையப்படுத்துகிறது. பிரமநாயகம் பிள்ளையின் வாழ்வு, இலக்குகள் எதுவுமின்றி, வெறும் "ஜீவனோபாயம்" (Livelihood) என்னும் சுழற்சியில் சிக்கியுள்ளது. அவரது கடின உழைப்பு, வறுமையின் "பாலைவனத்தைப் பாசனம் செய்ய" தவணை முறையை உபயோகிப்பதாக வர்ணிக்கப்படுகிறது. இது, உழைப்புக்கு எந்தப் பலனும் இல்லாத, மனித இருப்புக்கான அர்த்தம் மறுக்கப்பட்ட ஒரு அப்சர்ட் (Absurd) நிலையைக் காட்டுகிறது. பிள்ளைக்குச் சொந்த ஊருக்குத் திரும்பிச் செல்ல வேண்டும் என்ற துணிச்சலான நினைவு வந்தாலும், அது அடுத்த நிமிடம் "சக்தியின்மை"யால் தரையிடப்பட்டுவிடுகிறது. இது, வறுமை மற்றும் கடன் சுமையால் மனிதன் எவ்வளவு தூரம் தனது இருத்தலியல் சுதந்திரத்தை இழக்கிறான் என்பதைக் காட்டுகிறது. செல்லம்மாளின் மரணம், எந்தவிதக் கண்ணீரும் ஆர்ப்பாட்டமுமின்றி, ஒரு புறவயமான உண்மை நிகழ்வாகப் பதிவு செய்யப்படுகிறது ("உடல்தான் இருந்தது"). மரணம் என்பது வாழ்வின் அர்த்தமின்மையை உறுதி செய்யும் இறுதி நிலை என்ற இருத்தலியல் பார்வையை இது பிரதிபலிக்கிறது.

ii. சமூக-பொருளாதார விமர்சனம் (Socio-Economic Critique)

இந்தப் பார்வை, தனிநபரின் துயரத்துக்குப் பின்னால் உள்ள சமூக அமைப்பின் தோல்வி மற்றும் வறுமையின் அழுத்தத்தை ஆய்வு செய்கிறது. சென்னை போன்ற ஒரு பெருநகரம் அவர்களுக்கு நிம்மதியற்ற வாழ்வை அளித்து அக்கினிப் பரீட்சை செய்கிறது. கிராமத்தில் உறவுச் சூழலில் இருந்திருக்கக்கூடிய உதவியோ அரவணைப்போ இன்றி, பட்டணத்துத் தனிமையில் செல்லம்மாள் மரணமடைகிறாள். இந்தத் தனிமை, முரண்பட்ட சமூக அமைப்பின் விளைவே. பிரமநாயகம் பிள்ளையின் முதலாளி பணம் கொடுக்கும் முறைமை, ஊழியரின் தேவையைச் சுரண்டுவதையும், அவருக்கு மன உளைச்சலைத் தருவதையும் தெளிவாகக் காட்டுகிறது ("முதலாளியின் மனசைப் பக்குவமடையச் செய்து"). செல்லம்மாளின் வியாதி ஊதியத்தில் பாதியைத் தின்றுவிட்டு, கடனை வெளியிலும் படரச் செய்கிறது. இது, முதலாளித்துவச் சங்கிலியில் நசுங்கும் எளிய மனிதர்களின் துயரத்தைச் சித்தரிக்கிறது. நோய் என்பது இங்கு வெறும் உடல்நலப் பிரச்சினை அல்ல; அது பட்டினி மற்றும் இடைவிடாத மன உளைச்சலின் நேரடி விளைவு. வறுமை எப்படி ஒரு மனித உடலைச் சிதைக்கிறது என்பதற்குச் செல்லம்மாள் ஒரு குறியீடாகிறாள்.

iii. உளவியல் மற்றும் மனோ - பகுப்பாய்வுக் கோணம் (Psychological/ Psychoanalytic Perspective)

இக்கோணம் பாத்திரங்களின் உள்மனப் போராட்டங்கள், நனவிலி நிலை மற்றும் அவர்களின் நடத்தைகளை ஆய்வு செய்கிறது. பிள்ளையின் மனநிலையை ஆய்வு செய்வது முக்கியம். மனைவியின் மரணத்தில் அவருக்குத் துன்பப் பிரவாகம் பெருகாதது (சகஜமான துக்கமின்மை), அவர் ஒரு தற்காப்பு பொறிமுறைக்கு (Defense Mechanism) ஆட்பட்டு, உணர்ச்சிப்பூர்வமாக மரத்துப் போனதைக் (Emotional Numbness) காட்டுகிறது. இது, நீடித்த துயரம் மற்றும் சோர்வின் விளைவாகும். செல்லம்மாளின் பிதற்றல்கள், ஒரு நவீன உளவியல் ரீதியான வெளிப்பாடு. அவள், தன்னை நேசிக்கும், பாதுகாக்கும் தாய் உயிருடன் இருக்கும் குழந்தைப் பருவப் பாதுகாப்பிற்குள் (Mother as a safe figure) மீண்டு செல்ல விரும்புகிறாள். பிதற்றலில் கணவனை "துரோகி" என்று அழைப்பதும், பின்னர் அவன் தாயாக நடிப்பதும், அவள் நனவிலி நிலையில் உணரும் துயரத்தையும் நம்பிக்கையையும் ஒரே நேரத்தில் வெளிப்படுத்துகிறது. பிரமநாயகம் பிள்ளையின் அன்பு, கனிவான வார்த்தைகளை விடச் செயல்கள் மூலமே வெளிப்படுகிறது. இரவில் சமைத்து, கால் கைகளைக் கழுவி, வெந்நீர் ஒற்றடம் கொடுத்து, தாயாக நடிப்பதன் மூலம், அவர் தன் அன்பை ஒரு சேவை மனப்பான்மை (Service/ Care) மூலம் வெளிப்படுத்துகிறார். இதுவே, துன்பங்களால் செம்மைப்படுத்தப்பட்ட அவர்களின் அன்யோன்ய உறவு.

iv. அமைப்பியல் மற்றும் உருவவியல் கோணம் (Structuralist and Formalist Perspective)

இது, கதையின் வடிவம், மொழிநடை, குறியீடுகள் மற்றும் அமைப்பு ஆகியவற்றை மட்டும் மையப்படுத்தி விமர்சிக்கிறது.

குறியீடுகளின் பயன்பாடு:

இறுதி அத்தியாயத்தில், செல்லம்மாளின் உடலை வட்டமிட்டு, உதட்டின் மேல் அமரும் ஈ, மரணத்தின் சலனம் மற்றும் வாழ்வுக்கும் மரணத்துக்கும் இடையே உள்ள மெல்லிய கோட்டைப் பிரதிபலிக்கிறது. இது ஒரு உணர்ச்சிபூர்வமான சித்திரம் அல்ல, மாறாக ஒரு புறவயமான குறியீடு.செல்லம்மாளின் கடைசி ஆசையான பாலும் திறைந்து போகிறது. இது, அவர்களுக்குக் கிட்டியிருக்க வேண்டிய அற்ப சந்தோஷம்கூட அவர்களுக்கு மறுக்கப்பட்ட ஒரு பிரபஞ்சத்தின் கசப்பான நகைச்சுவையைக் குறியீடாகச் சொல்கிறது.

நேர்க்கோட்டற்ற கால அமைப்பு:

கதை சில நேரங்களில், பிதற்றல் மற்றும் நினைவோட்டங்கள் மூலம் நேர்க்கோட்டற்ற (Non-linear) தன்மையைப் பெறுகிறது. உதாரணமாக, அவர்கள் ஊர் குறித்துப் பேசும் பகுதிகள், நிகழ்காலத் துயரத்திலிருந்து விடுபட முயற்சிக்கும் கடந்த காலத்தை மீட்டெடுக்கின்றன.

குறுகிய கால வரம்பு:

கதை ஒரு நாள் இரவிலிருந்து அடுத்த நாள் காலைக்குள் நடக்கிறது. இந்தக் குறுகிய கால வரம்புக்குள், பாத்திரங்களின் கடந்த காலச் சுமையை அழுத்தமாக ஏற்றி, அவர்களுக்கு ஏற்படும் உணர்ச்சி மாற்றங்களைச் சித்தரிப்பது, புதுமைப்பித்தனின் வடிவச் சாதுர்யத்தைக் காட்டுகிறது.

துயரத்தின் யதார்த்தவாதச் சித்திரங்கள் (Realist Depictions of Misery)

புதுமைப்பித்தனின் "செல்லம்மாள்" சிறுகதையை, அது கையாளும் கருப்பொருள்கள், பாத்திரப் படைப்பு மற்றும் கதைசொல்லி முறை ஆகியவற்றின் அடிப்படையில், உலக இலக்கியச் சூழலில் (Global Literary Context) மிகச் சிறப்பாக ஒப்பாய்வு செய்ய முடியும். இந்தக் கதை 'துயரத்தின் யதார்த்தவாதச் சித்திரங்கள்' (Realist Depictions of Misery) என்ற பிரிவின் கீழ் வரும் பல உலகப் படைப்புகளுடன் ஒப்பிடத்தக்கது. இக்கதையை ஒப்பாய்வு செய்யக்கூடிய முக்கியமான மூன்று உலகளாவிய இலக்கியப் போக்குகள் மற்றும் எழுத்தாளர்கள் கீழே விரிவாகக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

I. ரஷ்ய யதார்த்தவாதமும் (Russian Realism)

அற்ப மனிதர்களும் (The Little Man)
"செல்லம்மாள்" கதை, ரஷ்யாவின் 19ஆம் நூற்றாண்டு யதார்த்தவாத இலக்கியத்தில் (குறிப்பாகச் சிறுகதைகளில்) காணப்படும் கருப்பொருட்களுடன் மிகவும் நெருக்கமாகப் பயணிக்கிறது.

II. ஐரோப்பிய இயற்கைவாதம் (European Naturalism)

மற்றும் சூழலின் ஆதிக்கம்
ஐரோப்பிய இயற்கைவாதம் (Naturalism), 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், சூழலியல் மற்றும் உயிரியல் காரணிகள் மனிதனின் விதியைத் தீர்மானிக்கின்றன என்ற கருத்தை முன்வைத்தது.

III  அமெரிக்க நவீனச் சிறுகதை (American Modern Short Story)

மற்றும் உளவியல் யதார்த்தம் (Psychological Realism)
20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வே போன்ற எழுத்தாளர்கள் உணர்ச்சிப் பெருக்கு இல்லாத, கச்சிதமான மொழியில் ஆழமான உளவியல் தாக்கங்களைப் பதிவு செய்தனர்.

  
இறுதியாக, "செல்லம்மாள்" சிறுகதை, வறுமையின் பிடியில் சிக்கித் தவிக்கும் ஒரு எளிய தம்பதியின் போராட்டத்தைச் சித்தரிப்பதில், உலகளாவிய துயரத்தின் மொழியைப் பேசுகிறது. அது தமிழ்ச் சூழலில் வேரூன்றி இருந்தாலும், அதன் உள்ளார்ந்த உணர்ச்சிக் கோணங்களும், பாத்திரங்களின் உளவியலும், செக்காவினால் உருவாக்கப்பட்ட சலிப்பையும், ஸோலாவினால் கட்டமைக்கப்பட்ட அவலத்தையும், ஹெமிங்வேயின் கச்சிதத்தன்மையையும் ஒருங்கே பிரதிபலிக்கும் ஒரு நவீன இலக்கியச் சாதனையாக உலக அளவில் ஒப்பாய்வு செய்யத் தகுந்தது.

இதுவரை விவாதிக்கப்படாத, சில நுண்ணிய கருத்தியல்கள்

(Nuanced Concepts)

புதுமைப்பித்தனின் "செல்லம்மாள்" குறித்து இதுவரை விவாதிக்கப்படாத, ஆனால் நவீன விமர்சனத்திற்கு முக்கியமான மேலும் சில நுண்ணிய கருத்தியல்களை (Nuanced Concepts) முன்வைக்க விரும்புகிறேன். இந்தக் கதை வெறும் யதார்த்தவாதம் மட்டுமல்ல, அது நவீனத்துவம் சார்ந்த சிக்கலான வடிவவியலையும் உள்ளடக்கியுள்ளது.

நகர்ப்புற அநாதித்தன்மை (Urban Anonymity and Apathy)

"செல்லம்மாள்" கதை, தனிமனிதனை விழுங்கும் பெருநகரத்தின் அநாதித்தன்மையை (Anonymity) ஒரு மையக் கருத்தியலாக முன்வைக்கிறது. செல்லம்மாள், தான் இறக்கும்போது உறவினர்களிடமிருந்து "ஐந்நூறு அறுநூறு மைல் தூரத்திலே, பட்டணத்துத் தனிமையிலே" மாண்டுபோகிறாள். அவள் "பெயரற்ற வெற்றுடம்பு" ஆனாள். இந்தக் கூற்று, அவளது மரணத்தை மட்டுமல்லாமல், சென்னை போன்ற ஒரு பெரிய நகரத்தில் ஒரு சாதாரண மனிதன் வாழும்போதே அடைந்திருந்த அடையாள இழப்பையும் (Loss of Identity) வலியுறுத்துகிறது. ஊரில், அவள் ஒரு சமூகத்தின் அங்கம்; பட்டணத்தில், அவள் ஒரு வேலைக்காரனின் நோய்வாய்ப்பட்ட மனைவி—அவ்வளவுதான். கதையில், அக்கம்பக்கத்து மனிதர்களோ, நண்பர்களோ வந்து விசாரிப்பதாக எந்தக் குறிப்பும் இல்லை. பிரமநாயகம் பிள்ளை மருத்துவரைக் கூட்டிவரச் சிரமப்படும்போதும், செல்லம்மாள் முத்தத்தில் மயங்கிக் கிடந்தபோதும், வீட்டின் "தாழிடாத கதவு" மட்டுமே அவர்களுக்கு இருந்த ஒரே சமூகப் பாதுகாப்பு. பெருநகர வாழ்க்கையின் உறவுகள் அற்ற வறட்சியும், பொது அக்கறையின்மையும் இவர்களின் துயரத்தை ஆழப்படுத்துகின்றன.

சடங்குகளின் உடைந்த மதிப்பு (The Shattered Value of Rituals)

பிரமநாயகம் பிள்ளை, செல்லம்மாளைக் காப்பாற்றச் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலும், பழங்கால நம்பிக்கைகள் அல்லது சடங்குகளைப் பின்பற்றினாலும், அவை நவீன உலகில் அர்த்தமிழந்துவிட்டதை கதை கூர்மையாகப் பதிவு செய்கிறது. பிள்ளை வெந்நீர் ஒத்தடம் கொடுக்கிறார், சுக்குக் கரித்துப் புகை போடுகிறார், கற்பூரத் தைலம் தடவுகிறார். இவை அனைத்தும் அவர் அனுபவபூர்வமாகக் கண்ட, கிராமிய வைத்தியச் சடங்குகள். ஆனால், இவை தீவிரமான நோய்முன் தோல்வியடைகின்றன. கடைசியாக அவர் தேடிப்பிடித்து வரும் சித்த வைத்தியர் (பஞ்சத்தில் அடிபட்டவர் போல), "பால் கஞ்சி" போன்ற மிகச் சாதாரணமான தீர்வைக் கொடுக்கிறார். பிறகு, ஒரு ஒன்றரை அணா L.M.P. (Doctor)யின் வருகைக்காகக் காத்திருந்து ஏமாறுகிறார். இந்த நவீன மருத்துவக் கதாபாத்திரங்கள் உண்மையான நம்பிக்கையைத் தரவில்லை. செல்லம்மாள், "ஏன், வெளக்கை..." என்று ஏதோ சடங்கையோ அல்லது வெளிச்சத்தையோ கேட்க முற்படும்போதே உடல் குலுங்கி மரணம் நிகழ்கிறது. அவளது கடைசி ஆசை முழுமையடையவில்லை. இதன்மூலம், மரணத்தின் முன் எந்தச் சடங்குகளும், நம்பிக்கைகளும், அறிவியலும் பயனற்றவை என்ற கூர்மையான கருத்தியலை புதுமைப்பித்தன் முன்வைக்கிறார்.

ஆண்பால் பரிவின் 'செயல்முறை' வடிவம் (The 'Procedural' Form of Masculine Care)

பிரமநாயகம் பிள்ளையின் பாத்திரம், பண்டைய இலக்கியங்கள் சித்தரிக்கும் கற்பனாவாதக் காதலன் அல்லது பரிவுமிக்க கணவன் வடிவத்திலிருந்து வேறுபட்ட ஒரு நவீன ஆண்பால் பரிவின் (Modern Masculine Empathy) செயல்முறை வடிவத்தைக் காட்டுகிறது. அவர் மனைவியைக் கவனிக்கும் விதம் மிகுந்த பரிவுடன் இருந்தாலும், அவர் உள்மனம் "நிம்மதி" என்ற உணர்வைச் சுமக்கிறது. அவரது கவனிப்பு, ஒரு உயர்ந்த தர்மம் போல அல்லாமல், ஒரு தவிர்க்க முடியாத கடமையின் தொடர் செயல்பாடு (A series of unavoidable procedures) போல உள்ளது: கால்களை நிமிர்த்து வைத்தல், கைகளை மடித்து வைத்தல், ஒத்தடமிடுதல், தாயாக நடித்தல். அவர், செல்லம்மாளின் ஆசைகளான புளித்த தோசை மாவையோ, கருப்பட்டிக் காபியையோ முதலில் மறுத்து, பின்னர் அவளது பிடிவாதத்தால் அனுமதிப்பது, அவரது அன்பைவிட உடல்நலத்தின் மீதான அக்கறைக்கு அவர் கொடுக்கும் முக்கியத்துவத்தைக் காட்டுகிறது. இந்தச் செயல்முறை வடிவம், உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு (Stoicism), புறச் சவால்களை எதிர்கொள்ளப் போராடும் ஒரு நவீன ஆணாதிக்க மனநிலையின் சித்திரமாகும். அவரது பரிவு வெளிப்படையானது அல்ல, அது மௌனமான தொண்டு வடிவில் உள்ளது.

முடிவுரை:

துயரத்தின் குறியீடு

புதுமைப்பித்தனின் "செல்லம்மாள்" வெறும் ஒரு சிறுகதையோ அல்லது காதலின் சித்திரமோ அல்ல; அது இந்திய நவீனத்துவத்தின் (Indian Modernism) ஆழமான சமூக - உளவியல் ஆவணங்களில் ஒன்றாகும்.

யதார்த்தவாதத்தின் வெற்றி

இந்தக் கதை, பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு யதார்த்தவாத (Realism) மரபில் வேரூன்றி, வறுமையையும் நோயையும் சமூக அமைப்பின் நேரடி விளைவுகளாகப் பதிவு செய்கிறது. பிரமநாயகம் பிள்ளையின் வாழ்க்கையை ஆக்கிரமித்திருந்த சமூக-பொருளாதாரச் சுரண்டல் மற்றும் நகர்ப்புற அநாதித்தன்மை (Urban Anonymity) ஆகியவையே, செல்லம்மாளின் மரணத்தை ஒரு தவிர்க்க முடியாத துயரமாக மாற்றியமைக்கின்றன. மரணத்தை உணர்ச்சிவசப்படாமல், "துன்பச் சுமை குறைந்த ஒரு நிம்மதி"யாகப் பிள்ளை உணர்வது, காலத்தின் அழுத்தத்தால் ஒரு நவீன மனிதன் அடைந்திருக்கும் உணர்ச்சி மரத்துப்போதலை (Emotional Numbness) உறுதி செய்கிறது.

காதலின் பரிமாணம் (Love's Dimension)

இவர்களின் உறவு, சுந்தர ராமசாமி குறிப்பிட்டதுபோல, கற்பனாவாதக் காதலின் அனைத்து சோடனைகளையும் துறந்து நிற்கிறது. இது, அற்ப ஆசைகளுக்காகப் போராடும், ஒருவரை ஒருவர் மௌனமாகப் புரிந்துகொள்ளும், சேவை மற்றும் இரக்கம் வடிவிலான இறுக்கமான பிணைப்பு. செல்லம்மாளின் பிதற்றல்கள், பிள்ளையின் தாயாக நடிக்கும் திறன் மற்றும் இறுதித் தருணத்தில் அவளது கையைப் பிடித்துக்கொள்வது ஆகியவை, உயிர் பிழைத்தலுக்கான (Survival) போராட்டத்தால் செதுக்கப்பட்ட ஒரு கருமத் தன்மைவாய்ந்த (Stoic) அன்பின் நவீனப் பரிமாணத்தை நிறுவுகின்றன.

இறுதிப் பார்வை: அங்கீகரிக்கப்படாத அவலம்

"செல்லம்மாள்" கதை, தனிமனிதனின் இருத்தலைச் சூழல் தீர்மானிக்கிறது (Environmental Determinism) என்ற இயற்கைவாதக் கோட்பாட்டின் நிழலிலும் பயணிக்கிறது. ஈ உதட்டின் மீது அமர்வது, பால் திறைந்து போவது, மற்றும் இறுதியாக "உடல்தான் இருந்தது" என்ற புறவயமான முடிவுகளின் மூலம், புதுமைப்பித்தன், வாழ்வின் அர்த்தமின்மையை (Absurdity) உணர்த்தும் இருத்தலியல் (Existential) கவலையைத் தொடுகிறார்.

ஆகவே, "செல்லம்மாள்" என்பது ஒரு காலத்தில் வாழ்ந்து மடிந்த ஒரு பெண்ணின் சோகக் கதை மட்டுமல்ல; அது நவீனச் சமூக அமைப்பின் தோல்வியால், கண்ணீரின்றி, மௌனமாகக் களவாடப்பட்ட, எளிய மனித வாழ்வின் அங்கீகரிக்கப்படாத அவலத்தின் குறியீடாகும். இந்த ஆழமான ஆய்வு, தமிழ்ச் சிறுகதை வரலாற்றில் புதுமைப்பித்தனின் இடத்தை மேலும் உறுதிப்படுத்துகிறது. அவரது பார்வை, காலத்தை வென்று, ஒவ்வொரு தலைமுறையின் சமூக அவலங்களையும் அலசும் ஆற்றல் கொண்டது.

உசாத்துணைப் பட்டியல் (Bibliography)

அ. முதன்மை நூல் (Primary Source)

 புதுமைப்பித்தன், "செல்லம்மாள்" சிறுகதை. (புதுமைப்பித்தன் கதைகள் முழுத் தொகுப்பு, பதிப்பாசிரியர் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி; காலச்சுவடு பதிப்பகம்; ஜூன் 2001: 509-526, 51)

ஆ. புதுமைப்பித்தன் ஆய்வுகள் மற்றும் விமர்சன நூல்கள் (Secondary Sources: Criticism and Studies on Pudhumaipithan)

சுந்தர ராமசாமி. "புதுமைப்பித்தன்: ஆளுமையும் ஆக்கங்களும்" காலச்சுவடு பதிப்பகம், நாகர்கோவில். (குறிப்பாக, அவரது விமர்சனக் கூற்றை உறுதிப்படுத்த இது அடிப்படை ஆதாரம்.)

சிட்டி, சிவசங்கரி. "புதுமைப்பித்தன்." சாகித்ய அகாதெமி, புது டெல்லி. (புதுமைப்பித்தனின் வாழ்க்கை மற்றும் படைப்புகள் குறித்த ஒரு பொதுவான அறிமுகம் மற்றும் மதிப்பீடு.)

வள்ளிக்கண்ணன். "புதுமைப்பித்தன் கதைகள்: ஒரு திறனாய்வு." (புதுமைப்பித்தனின் சமகால எழுத்தாளரின் பார்வையை அறிய உதவுகிறது.)

 அ. மாதவன். "புதுமைப்பித்தனின் படைப்புலகம்." (புதுமைப்பித்தனின் யதார்த்தவாத அணுகுமுறைகளை ஆழமாக அலசும் நூல்களில் ஒன்று.)

இ. நவீன விமர்சனக் கோட்பாடுகள் (Modern Critical Theory and Perspectives)

ஜெயமோகன். "இலக்கிய முன்னோடிகள்: புதுமைப்பித்தன்." கிழக்கு பதிப்பகம், சென்னை. (நவீன மற்றும் இருத்தலியல் பார்வையில் புதுமைப்பித்தனின் இடத்தைப் பகுப்பாய்வு செய்ய.)

 Srinivasa Iyengar, K. R. Indian Writing in English. Sahitya Akademi, New Delhi. (ஒப்பீட்டு இலக்கியப் பார்வைக்காக, குறிப்பாக இயற்கைவாதம் மற்றும் யதார்த்தவாதம் குறித்த பொதுவான ஆங்கில இலக்கியக் குறிப்புகளுக்கு.)

 Perrine, Laurence. Sound and Sense: An Introduction to Poetry and Literature. (இலக்கியக் கோட்பாடுகளான குறியீட்டு அணுகுமுறை, வடிவவியல் ஆய்வு (Formalism) போன்ற நவீனக் கோணங்களைப் புரிந்துகொள்ள.)

 Foucault, Michel. Discipline and Punish: The Birth of the Prison. (சமூக அமைப்பின் அழுத்தங்கள், அதிகாரம் மற்றும் தனிமனிதன் மீதான அதன் தாக்கம் குறித்த சமூகவியல்-உளவியல் கருத்தியல்களைக் கதைக்குப் பொருத்திப் பார்க்க.)

 Sartre, Jean-Paul. Existentialism is a Humanism. (இருத்தலியல் கோணத்தைப் புரிந்துகொண்டு, பிரமநாயகம் பிள்ளையின் மனச்சோர்வு மற்றும் சுதந்திரமின்மை குறித்துத் தத்துவார்த்தமாக விவாதிக்க.)

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.