அலை இல்லை…
கடல் அமைதியாக உள்ளது,
ஆனால் அதில் ஒரு மௌனம் குரல் போல ஒலிக்கிறது
ஒரே நேரத்தில் ஆயிரம் உயிர்களின்
கடைசி மூச்சு,
காற்றில் மிதந்து செல்லாமல்
மண்ணின் மீது விழுந்த கனவுகள்
மண்ணோடு கலந்து கரைந்தன.

காற்று கூட சோகமாய் அமைதியாக இருந்தது,
மழை கூட கண்ணீராக மாறி
வீட்டுக்களில் சிதறிய நினைவுகளை நனைய வைத்தது.
தாய் மடியில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த
குழந்தையின் நொறுங்கிய குரல்,
மொய்க்கப்பட்ட உறவுகளின் மௌன கூச்சலாக மாறின.

வெள்ளம் மட்டும் உயரவில்லை
இதயம் முழுவதும் துயரம் பெருகியது.
குடும்பங்கள் சிதறின,
நெருங்கிய உறவுகள் தொலைந்தன,
மண்ணின் ஒவ்வொரு கோணமும்
ஒரு அழுகிய கதை சொல்கிறது.

அந்த மெல்லிய குரல்கள்
இன்றும் வானில் ஒலிக்கின்றன,
அழுகிய இதயங்களின் துயரத்தை எடுத்துச் செல்லும் புயலாக.
காற்றின் வழியாக நெஞ்சில் நுழைந்து
முடிந்த வாழ்க்கைகளின் நினைவுகளை தொட்டது.

டிட்வாவின் காற்று கடந்து சென்றபோது,
மண் துயரத்தில் மூழ்கியது,
வீடுகள் வெறிச்செயல் செய்தது,
விளையாடும் தெருக்கள் இன்றும் சுயமாய் மௌனமாகி நிற்கின்றன.

நெருங்கிய உறவுகள், தோழர்கள், அக்கம்பங்கள்…
ஒவ்வொரு பெயரும், ஒவ்வொரு முகமும்
மண்ணின் அடியில் மறைந்தன.
அழுகிய கண்ணீரின் ஓசை
இன்றும் வானில் மிதக்கும்,
அந்த உயிர்களின் நினைவுகளை
மெல்லிசையாக பாடுகிறது.

இன்று நாமும் நினைத்து கொள்ளும் போது,
ஒவ்வொரு நொடியும் ஒரு உயிரின் கதையை பேசுகிறது,
ஒவ்வொரு அக்கம்பாவும் ஒரு பிளந்த இதயத்தை நினைவில் கொண்டு வருகிறது.
இலங்கை வானத்தில் உறைந்த மூச்சுகள்
எந்தெந்த உயிர்களின் காதலையும், வலியையும்
மெல்லி பேசுகிறது.

புயல் கடந்து சென்ற மண்ணில்,
உயிர்கள் போனாலும் நினைவுகள் நிலைக்கின்றன,
மண்ணின் ரத்தத்தில் உறைந்தது வருத்தத்தின் கதைகள்,
வானில் சிந்தும் அலைகளில் நாமும் அவற்றை உணர்கிறோம்...

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.

[டிஜிட்டல் ஓவியத் தொழில் நுட்ப , Google Nano Banana , உதவி: VNG]