* ஓவியம் - AI -

எங்களூர் பிரான்ஸ்சிற்றி விலாசத்துத் தெருவில் மாலை மங்கலாகப் பரவி, வெடிக்காத வண்ணக் கதிர்கள் வானத்தில் மிதந்தன. என்னைப் போலவே ஆற்றங்கரையிலிருந்து அங்கே வந்திருந்த விளையாட்டு நண்பர்கள், பொழுதைக் கழிக்க காத்திருந்தார்கள். சிலருக்கு புத்தகம் படிக்க வேண்டியது. சிலருக்கு நேரம் வந்ததும் தூங்கச் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம். ஆனால், நாங்கள் அனைவரும் மாலை விளையாட்டுக்குத் தவறாமல் வந்துவிடுவோம்.

பழைய வீதியில், மண்ணினின்றும் மழலையாகும் வாபாஸ் குரலும் நாங்கள் எதிர்பார்த்த அம்சமாய்த் திகழ்ந்தது. அவர்களது ஓசையைக் கேட்டாலே நாங்கள் உண்மையான வாழ்வை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என தோன்றும். அப்போதெல்லாம் இரவுப் புத்தகம் படித்தல், கதைகள் கேட்பது—இவை குழந்தைப் பருவத்தின் நிலையான நிகழ்வுகள்.

ஆனால் இப்போது, நேரமோ நேரம் நிழலாகவே மாறிவிட்டது. இரவு மாலை விளையாட்டுகளை மூடிவிட்டது. வெண்ணிறத்தில் கொஞ்சும் அந்த சிறிய கொடிகள் நம் நினைவுகளுக்குள் ஆழமாக மறைந்தன. உம்மா கூறியதால் தூங்கிவிடும் தூக்கம் இப்போது தொலைந்தது. வாபாஸ் சொற்கள் ஆழமாக என்னுள் பதிந்தபோதும், அவை எங்கோ தொலைவிலிருந்து காற்று போலவே நம்மை மீண்டும் நிழலாக்குகின்றன.

வாழ்க்கையின் அரிதான, இறுக்கமான காலத்தை நினைத்தபோது, எங்களுக்கு மீண்டும் குழந்தையாகி விளையாடி சிரிக்க இயலாத நிலை வந்துவிட்டது.

வெண்ணிற இரவில் கொஞ்சும் அந்த நினைவுகள் மட்டும் நம் மனதைக் கண்ணீராக்காதவாறு கவனிக்கிறேன். வாபாஸ் குரலில் இருந்த அழகும், சொன்ன அரியதோர் கதைகளும் இன்று எங்கோ தேய்ந்து விட்டன. மாலை முடிந்ததும் ஓரிரு விநாடிகளில் எல்லாம் மாறிவிடும் போல. எனக்கும் என் நண்பர்களுக்கும் பள்ளியில் படித்த வேளை, புத்தகங்கள் தந்த உறவுகள், ஓதலில் கொண்டுவந்த ஓசைகள் இப்போது கொஞ்சம் பெரிதாக காற்றில் தோன்றுகின்றன.

வீட்டிற்குள் நுழையும்போது வாபாஸ் கைபிடித்தபடி, “தூங்கிடு மாமா” என்று சொல்வது நினைவில் வந்தது. அப்போது அவர்களது குரல் அன்பான தாயின் இரவுக் குரலைப் போலவே இருந்தது. அது அப்போதெல்லாம் ஒவ்வொரு இரவிலும் ஒரு பெரும் தாலாட்டு போலவே நம்மைச் சூழ்ந்தது.

ஆனால் இன்றோ, அந்த அவசரச் செழுமை மாறி, எவ்வளவு அவசரமாக வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டிருப்பது எனக்குத் தெரியவில்லை. பள்ளியில் புத்தகங்கள் மட்டும் வாழ்க்கையை நிர்மாணிக்கின்றன; இரவுக்குள் கதைகளைக் கேட்டும், தூங்கிய தூக்கமும் இப்போது வெறுமையாகவே மாறிவிட்டன.

விறுவிறுப்பான உலகத்தில் தந்தை-மகன் உறவுகளும் வாபாஸ் சொன்ன கதைகள் போலவே பக்கத்து வீடுகளில் மாறிப்போய்க்கொண்டிருக்கும். நம் வாழ்க்கையிலிருந்து அந்த நேரங்கள் ஆற்றின் நீரோட்டம் போலத் திசைதிரிந்தது, நம்மிடையே இருந்த உறவுகளும் கதைகளும் இன்று அரிதாகிவிட்டன.

நாள்கள் நகர்ந்தபோது, அந்த வெற்றியையும் காற்றுப் போல மாறிவிட்ட வாழ்க்கையையும் நான் புரிந்துகொண்டேன். வாபாஸ் சொன்ன கதைகள், அவற்றின் ஒவ்வொரு வரிகளும் எங்கேயோ மறைந்து போனது போல இருந்தாலும், அவரின் வார்த்தைகளில் இருந்த அதிர்ச்சியான உண்மை என் மனதில் ஆழமாக நிழலிட்டது.

அந்தக் காலத்தில், மாலை விளையாட்டுக்குப் பின்னர் நாங்கள் ஒன்றாகச் சுற்றும் நேரங்கள் ஒரு நாளில் மறைந்துவிட்டன. ஒரே இரவில் தூக்கம் எங்கள் நேரகாலத்தை நிர்மாணித்தது. ஆனால் இப்போது அவ்வளவாகும்—தற்காலிகமான உச்சங்கள், உறவுகள், மற்றும் மண்ணில் மிதந்த மாயைகள் எல்லாம் போக, மீதி நமக்கு கிடைத்தது வெறும் பிழைப்புக்கான பாதை மட்டும்.

வாழ்க்கையின் இந்த அவசர ஓட்டத்தில், மாலை விளையாட்டுகள் மறைந்து, புத்தகப் பாடங்களே உயிர்வாழ்க்கையின் செறிவான பாடலாக மாறிவிட்டன. வாபாஸின் கோரிக்கைப்படி, "மாமா, நல்லா படி!" என்கிற வார்த்தைகளே எங்கள் ஊரின் இரவுகள் போல மனதில் நிலைத்தன. ஆனால் அந்தப் பழைய இரவுகளின் குளுமையும், கதைகளில் இருந்த சுகமும் எங்கேயோ ஓடிப்போனது.

அந்த குழந்தைப் பருவத்தின் அம்சங்கள் இப்போது ஒரு தொலைவில் நின்று நம்மைத் திரும்பிப் பார்க்கின்றன. ஆழ்ந்து சிந்திக்கும்போது, விழிகளை மூடி பழைய நினைவுகளைத் தேடிப்பார்க்கும் போது, அதில் மறைந்து கிடக்கிற சின்னமான நம்பிக்கைகளைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது.

வாழ்க்கை எவ்வளவு மாற்றம் அடைந்தாலும், அந்த மெல்லிய மாலை காற்றின் பனி போன்ற நினைவுகள், நம்மை விடாமல் கொஞ்சும்.

ஆழ்ந்த இரவில் வெண்ணிற வெளிச்சம் வீட்டின் ஜன்னல்களுக்குள் ஒளிர, நினைவுகளின் வலியும் நிம்மதியுமான குரல்களை நம் மனம் கற்றுக்கொண்டது. வெய்யில் தினங்களைப் போல் நம் குழந்தைப் பருவத்தின் இனிமையான தருணங்கள் மாறுபடும் போதிலும், அவை மறையாது; அங்கு எப்போதும் ஓர் இளம் நிழல் ஆடி, சிரித்து, ஓடிக் கொண்டிருக்கும்.

அந்த நாட்களில் மாலையும் இரவும் ஒரு அன்பான தந்தையின் பிரசன்னம் போல இருந்தது. வீடு, காற்றின் சப்தங்கள், குளிர் காற்றில் கலந்த வாபாஸின் தாலாட்டு, "நல்லா தூங்கு, மாமா" எனும் சொற்கள்—இவை அனைத்தும் நம்மை பாதுகாப்பாக வைத்திருந்தன. வறுமையிலும் சின்னஞ் சின்ன பலவீனங்களிலும் குழந்தைப் பருவம் அழகானது, ஏனெனில் அன்பு அது முழுவதையும் திருத்தியது.

ஆனால் இன்றோ, அன்பும் உறவுகளும் நம் வாழ்வில் சுருங்கி, துரிதமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வேகமாக இவற்றைக் கணக்கில் கொள்ள மறந்துவிட்டோம். விளையாட்டு மாறி புத்தகம், உறவுகள் மாறி வினைகள், விழிப்புணர்வு மாறி ஏற்றம் ஆகியதும், குழந்தைப் பருவத்தில் நம்மைச் சுற்றியிருந்த அடிப்படை அம்சங்கள் இப்போது மறைக்கப்படுகின்றன.

அப்போது வாபாஸ் சொன்ன கதைகள் நமக்கு இரவுகளில் ஒரு நம்பிக்கையை அளித்தது. "தாலாட்டைக் கேட்டு தூங்கும் குழந்தைகள் திரும்பி விழிக்கும் போது, உலகம் இன்னும் அவர்களுக்காகப் பாதுகாப்பாக இருக்கும்," என்பதுதான் அவரது குரலின் பொருள்.

இன்று இவை எல்லாம் கனவுகளில் மட்டுமே மீண்டும் வரலாம். ஆனால் அந்த குழந்தைப் பருவத்தை நாங்கள் நினைவில் வைத்திருக்கிறோம். அதுவே நம் எண்ணங்களின் ஒரே நிச்சயமாகவே திகழ்கிறது.

மாலை நிழல்கள் நீண்டு நம்மை விழித்துக் கொண்டிருக்கும் போது, குழந்தைப் பருவத்தின் அந்த எளிய சுகங்கள் நம்மை சுற்றி விழிகளை மூடச் செய்வதுபோல உணர்த்துகின்றன. வாபாஸ் சொன்ன கதைகளின் தாளத்திலிருந்து நம் வாழ்க்கையின் திசைகள் மாறிவிட்டன. அந்த இரவுகளில் கதை கேட்டு தூங்கிய பசி தீர்க்கும் அந்த நாள்கள், இப்போது தொலைந்து போன ஒரு அழகான நினைவாகவே மாறிவிட்டன.

நான் சிறுவயதில் எப்போதும் எதிர்பார்த்திருந்த வாபாஸ் கதைகள், ஒரு மந்திரச் சாவியாக இரவு நேரத்தை மறைக்கச் செய்தது. கதை முடிந்ததும் அவர் குரலில் வந்த மென்மையான "தூங்கு, மாமா" என்ற வார்த்தைகள், உலகத்தின் மிகப்பெரிய நிம்மதியைப் பரிமாறியது போல உணர்ந்தேன். அப்போது ஒவ்வொரு நாளும் பிரமிப்பானதொரு உலகமாகவே தோன்றியது, உண்மையான உலகின் கஷ்டங்கள் எங்கள் குழந்தைப் பருவத்தின் நட்சத்திரங்களாகக் கொண்டாடப்பட்டன.

ஆனால் இப்போது, அவற்றின் எச்சங்கள் மட்டுமே நம்மைச் சுற்றிப் பறக்கின்றன. வாபாஸ் இல்லாத அந்த காலம், கதைகள் இல்லாத இரவுகள், விளையாட்டுகள் இல்லாத மாலை நேரங்கள்—இவை எல்லாம் நமக்குள் ஒருவிதமான வெறுமையை ஏற்படுத்துகின்றன.

குழந்தைப் பருவம் இருந்த அந்தக் கட்டத்தை மறந்துவிட்டாலும்கூட, அவற்றின் கனவுகள் எப்போது வேண்டுமானாலும் மீண்டும் வருவதைச் சரியாய் அறிந்துகொள்கிறேன். அந்தக் காலத்தின் சுகங்கள், நம் வாழ்வின் துரிதமான வலியிலும் இடம் பிடித்து ஒளிந்துகொண்டிருக்கும் குகைகளில் கொஞ்சும் நினைவுகளாகவே நிற்கின்றன.

வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு சிறிய நொடிகளிலும், நாங்கள் தொலைத்திருக்கிற அதே அவசரத்தில், அவை மீண்டும் நம்மைத் தேடி வருமா என்ற கேள்வி மனதில் ஒலிக்கிறது.

கேள்விகளும் நம் மனதின் மென்மையான இடங்களிலிருந்தே எழுகிறது. ஒரு நாள், நாங்கள் மீண்டும் குழந்தைப் பருவத்தின் அந்த மழலையான நினைவுகளுக்குள் திரும்பி செல்ல முடியுமா என்ற நம்பிக்கை நம்மை உற்சாகமூட்டும். வாபாஸ் குரலில் பதிந்த வார்த்தைகள், மாலை விளையாட்டுகள், கதை சொல்லும் இரவுகள்... இவை அனைத்தும் நம் இதயங்களில் காணப்படாத நங்கூரங்களாகவே இருக்கின்றன, உலகம் நம்மால் தொடர முடியாததை விட வேகமாக நகர்கிறது.

அந்த நல்ல காலங்களை மீண்டும் உணர முடியாது என்றாலும், அவற்றின் நிறங்களும் சுவைகளும் நம் எண்ணங்களில் தொடர்ந்து காற்றில் மிதக்கின்றன. அவை நம்மை ஒரு புதுமையான பயணத்தை நோக்கி வழிநடத்துகின்றன. குழந்தைப் பருவம் வாழ்வின் ஓர் அத்தியாயமாக முடிவடைந்தாலும், அதன் நீரோட்டம் நம்முள் தொடர்ந்து பாய்ந்து கொண்டே இருக்கும்.

இறந்த வெண்மூலையில் கொஞ்சும் நினைவுகள் என்றும் புதுப்பிப்பு இல்லாத கதைகளில் மட்டும் இல்லை; அவை நம் மனதின் குளிர்ந்த இடங்களில், கொஞ்சும் நீரோட்டம் போல நித்தியமாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும்.

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.