மாலையின் காற்று தழுவியதுபோல மனதில் ஏதோ ஆழமான வெறுமை. கிராமத்தின் எல்லைக்கே நெருங்கிய அவனது வீட்டின் ஓரத்தில் காற்று ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் அந்த காற்று அவன் மனதை எட்டவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் ஏதோவொரு வழியில் வாழ்வின் சுவை குறைந்தது போலவே தோன்றியது. வளவின் மதிலோரத்து மரங்கள் கூட இப்போது பசுமையற்றவையாகத் தோன்றின.

வயதில் அறுபது தாண்டிய தென்றலுக்கு வாரிசு இல்லை. பிறந்ததிலிருந்தே தனிமையான வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தவன். எப்போதும் வாழ்வின் பாதையைப் பற்றி பெரிதாக யோசிக்காதவன். இப்பொழுது தான் காலம் நெருங்கும்போது, அவனுக்கு ஒரு உணர்வை மட்டும் அடித்துக் கொண்டது: இங்கே அவன் இல்லாதிருந்தால், ஏதாவது மாறுமா?

தோட்டத்தில் இருந்த வெள்ளைத்தாமரைப் பூவுகளை பார்த்து தென்றல் ஓரளவு சாந்தமாக இருந்தான். அவனை யாரும் வழிமொழிந்ததாக இல்லை. அவன் தந்தை, தாயின் நினைவுகள் எல்லாம் மங்கியதாய் ஆகிவிட்டன. "நான் என் வீட்டின் வாரிசு அல்ல, நானாகவே இங்கே இருக்கிறேன்," என்று அவன் சும்மா சிந்தித்தான்.

குழலிசையின் ஒலியை போலவே, தென்றலின் நினைவுகளில் பழைய வார்த்தைகள் சிதறியவையாக இருந்தன. அவருடைய வாழ்க்கை முழுவதும் கடந்து வந்த பாதைத் திசைமை இல்லாததாயிருந்தது. ஒரே நம்பிக்கை இருந்தது: காற்று நம்மை அடைவதற்குள் எதுவும் அப்படியே இருக்கும்.

கிராமத்தில் புதிதாக வந்த இளைஞர்கள், தென்றலைப் பற்றி எதுவும் அறியாதவர்கள், அவனைப் பெரும்பாலும் கடந்து செல்வதையே இயல்பாகக் கொண்டனர். அவர்களைப் பார்த்து, தென்றலுக்கு ஒரு முறை ஒரு குழந்தை கேட்ட கேள்வி ஞாபகமாயிற்று: "மாமா, உங்களுக்குப் பிறகே என்ன நடக்கும்?"

தென்றல் சிரித்திருந்தான். "நான் இல்லாத பிறகு காற்று இன்னும் எவ்வளவு வேகமாய் பாயும் என்பதை யாருக்குத் தெரியும்?" என்று அவன் பதில் சொல்லியிருந்தான்.

அந்தக் குழந்தையும் இப்போது பெரியவனாகிவிட்டான், தன் பாதையைப் பற்றியே கவலைப்படுகிறான். ஆனால், தென்றலுக்கு அது பச்சைக் காற்றின் அதிர்வுகளிலிருந்து வேறுபட்டதாகவே இருந்தது. வாழ்வின் மிகப்பெரிய பொழுது போக்குகள் எல்லாம் அவனுக்கு அந்நியமானவை. காற்று வாரிசு இல்லாதது, தென்றலும் அதற்குச் சமமானவன்.

அவனின் வெற்றிடமான வாழ்க்கையில் வாரிசு என்ற சொல்லுக்குக் கூட இடமில்லை.

காலையிலிருந்து மாலை வரை, தென்றல் அவன் வாழ்வின் குறைவுகளை நிம்மதியாக அனுபவிக்கிறான். வீட்டின் சுவர்கள் பழமையாகி விழுந்து கொண்டிருந்தாலும், அவனுக்கு அது குறித்த கவலை இல்லை. காற்றின் சுழலில், ஒவ்வொரு நாளும் அவன் ஒரு துளியைப் போலவே மிதந்து கொண்டே இருக்கிறான். கிராமத்தின் மற்றவர்கள் உயர வளர்ந்த புதிய வீடுகள், அவனது வீட்டை சுற்றி உருவான தூரிகை ஓவியங்கள் போலவும் நிழல்களாகவும் இருந்தன.

ஒரு நாள் மாலை, தென்றல் அந்த பக்கத்து வீட்டின் புதிதாக கட்டப்பட்ட சுவரை பார்த்தபோது, அவன் ஒரு சமாதானத்தை உணர்ந்தான். அவனுக்கு வாரிசு இல்லை என்பதற்காகவோ, அவன் மரணத்திற்கு பிறகு எதுவும் அவனுடையது அல்ல என்பதற்காகவோ அவனைத் துன்பப்படுத்தியது இல்லை. ஆனால், அந்த சுவர் உள்நோக்கிக் கொண்டாடியதுபோல, அவன் பின் விட்டவைகளை பார்வையிட விரும்பினான். “நான் இல்லாத பிறகு இந்தக் காற்று எதைக் கொண்டாடப் போகிறது?” என்று அவன் மெதுவாக தன்னிடம் சொன்னான்.

அவனுக்கு வாரிசு இல்லாவிட்டாலும், அவன் எண்ணங்களின் நிழல்கள் காற்றில் வண்ணமாய் பறந்தன. அந்த மாலை சூரியன் மங்கிய ஒளியில் வாடும் போது, காற்று அவனை மெல்லமாய் தழுவியது. "வாரிசு எனும் காத்திருப்பில் இருக்கிறோம் என்று நினைத்தால், நாம் வாழ்க்கையை இழந்துவிடுவோம்," என்று ஒரு குரல் உள் மனதில் கேட்கப்பட்டது.

தென்றலுக்கு அது போதுமானதாகவே இருந்தது.

அந்த மாலை காற்று மேலும் சுத்தியது. தென்றல் தன் பழைய நாற்காலியில் சென்று அமர்ந்தபோது, மனதில் ஆழமான ஓர் அமைதி ஒழுகியது. சிறிது நேரம் அந்த அமைதியுடன் இருக்க அனுபவிக்க நினைத்தான். வானத்தில் கதிரவனின் ஒளி சிதறியபோது, அவன் கவனித்தது—அந்த ஒளி அவன் வீட்டின் சுவர்கள், மரங்கள், பூக்கன்றுகளின் மேல் கூட சின்ன சின்ன துளிகளாக பரவியது. அவனை சுற்றியிருக்கும் எதுவுமே, இங்கு நீண்ட காலம் நிற்கப் போவதில்லை என்பதை அவனுக்குத் துல்லியமாக உணர்த்தியது.

வாழ்வின் மறுபக்கம்.

வாரிசு என்ற வார்த்தை ஒரு மர்ம நிழல் போல அவனை தொடர்ந்தது. ஆனால், வாரிசு என்பதே அவனுக்கு முக்கியமானதாக இருந்ததில்லை. அவன் வாரிசு யாருக்குப் போகவேண்டும் என்ற கேள்வி இருக்கவேயில்லை. தன்னால் காத்திருந்த வெற்றிடம் கூட அவனுக்குள் பெரும் ஆழமாய் காணப்பட்டது. வாரிசு என்றவுடன், அது பொருளாதார பக்கம் மட்டுமல்ல, யாராவது அவனின் நினைவுகளைப் பாதுகாப்பவர்களா என்பதுபோல ஒரு பாகம் கேட்டது.

"நினைவுகளுக்கு வாரிசு இருக்க வேண்டுமா?" என்று அவன் தன் மனதுக்குள் கேள்வி எழுப்பினான்.

அந்தச் சூழல், அந்த வீட்டின் காற்று, அந்த மரங்கள்—. அது அனைத்தும் அவனுடன் வாழ்ந்தது, அவனுடன் சுவாசித்தது. காற்று அவனின் உடலினையும், நினைவுகளையும் நழுவி சென்றது. அதுவே அவனுக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

பின்புறத்தில் இருந்த வாழையின் இலையில் காற்றில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. அது நிச்சயமாக அவனை வாரிசாக வேண்டிய ஒன்றாகக் காத்திருந்தது போலவே தெரிந்தது. ஆனால், தென்றலுக்கு அது பெரும் சவாலாகவே உணரவில்லை. அவன் இல்லாத பின்பும் இத்தகைய காற்று தன்னைத் தொடர்ந்து பாயும் என்ற நம்பிக்கை மட்டும் அவனுக்குள் மீதமிருந்தது.

அந்த நம்பிக்கைதான் அவனுக்கு வாழ்க்கையின் நிழல்களில் பெரும் ஆறுதலாக இருந்தது.

அந்த நம்பிக்கைதான் தென்றலின் கடைசி ஆறுதல். வாரிசு இல்லாத வாழ்க்கையிலிருந்து வாரிசில்லாத காற்றை உண்டாக்கி விட்டான். அவன் நினைவுகளும் அசைவுகளும் இந்த பூமியிலேயே மறைந்துபோகட்டும் என்ற சாந்தம் தான். “என்னை யாரும் இழக்கப்போவதில்லை, ஏனென்றால் நான் இங்கே எதையும் சுவாசிக்க வில்லை,” என்ற மெதுவான சிந்தனை அவனை நிறைவை நோக்கி இட்டுச்சென்றது.

வீட்டின் கோடியில் உலாவிய கொட்டைப்பாக்கான் குருவிகளின் சத்தம், தற்செயலாகக் காற்றில் அடித்து, மூடிக்கொண்டது. அது அவனை மீண்டும் இப்போதைய தருணத்திற்கு அழைத்தது. அவனுக்குப் பின்னால் இருந்த உலகம், அவனின் வாரிசில்லாத மனதையும் தழுவிக்கொண்டிருந்தது. அதில், அவனின் குறைவுகளும், எதுவுமில்லாததான நினைவுகளும் ஏதோ சிறு பிரம்மிப்பாய் கலந்து பறந்தன.

அந்த சிறு பறவைகள் மரத்தின் மீது தூண்டுகோலைப் போலப் பட்டுக்கொண்டு, சாய்ந்து விட்டன. தென்றல் எழுந்து, அந்தக் காற்றின் அலைவில் சுமையின்றி நடந்தது போலவே, வாழ்க்கையை பின்விடத் தயாரான மனதுடன் உள்ளே நுழைந்தான்.

வாழ்க்கையின் வாரிசு காத்திருப்பதில்லை. காற்று கூட அதற்குக் காலம் தராமல் பாய்கிறது.

அந்த காற்று தென்றலை மேலேவைத்து நடந்தது போலத்தான் தெரிந்தது. அவன் வாழ்வின் போக்கிலே இப்போது எதற்கும் சிறு பயமும் இல்லை, ஏனெனில் காற்று எப்போதும் பின்னால் அசைந்துக் கொண்டு செல்லும். வாரிசு, நவீன உலகில், வாழ்நாளின் அடையாளமாக இல்லாமல், வெறும் அசைவுகளாக மாறிவிடுகிறது.

அவன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தவுடன், தண்ணீர் கேட்டு பசிவாயில் இருந்த விளக்கு மெல்ல அணைந்தது. வீட்டின் மூலைகள் வெறுமையாகி, அவன் சுவாசத்துக்குப் பின் எந்த வரலாறும் இல்லாதபோல இருந்தது. தென்றலுக்கு இதுதான் சரியான முடிவு என்ற நம்பிக்கை ஏற்பட்டது.

அவனது குரல் காற்றில் கலந்து விட்டது; வாரிசு இல்லாத காற்று தென்றலின் பெயரை இப்போது சந்திக்கிறது.

தென்றல் வீட்டின் உள்ளே நுழைந்து, எதற்கும் குறைவில்லாத அமைதியோடு தரையில் அமர்ந்தான். அவன் மனதில் கடந்து வந்த நாட்களின் சிந்தனைகள் கிளர்ந்து கொண்டிருந்தாலும், அவை இப்போது வெறும் காற்றின் ஓசையாகவே உணரப்பட்டது. குளிர்ந்த காற்று கதவின் கொலுசை அசைத்தபடி அவனைத் தொட்டது.

“என்னது வாழ்க்கை, என்னது வாரிசு,” என்று அவன் மெதுவாகத் தன்னிடம் பேசிக்கொண்டான். அவன் வாரிசில்லாத நிலையை இப்போது முழுமையாக ஏற்றுக்கொண்டான். சுவர்கள் மாறினாலும், மரங்கள் பழையனாகினாலும், காற்று மட்டும் எப்போதும் திரும்ப திரும்ப பாய்ந்துகொண்டிருக்கும் என்பதையே அவன் அறிவது.

அவன் இல்லாததற்கு பிறகு காற்று அவனைத் தொடர்ந்து கொண்டு செல்லும். அதில் வாரிசு பற்றிய துயரமோ, கண்ணீர் சொட்டமோ இல்லை. அது எப்போதும் மாறாத ஒன்று, அதேபோல அவனின் வாழ்க்கையும் காற்றில் கலந்து மறைந்துபோகும் ஒரு சிறு நிழலாகவே இருக்கும்.

இரவு முழுவதும் வீசும் காற்றின் இசையில், தென்றல் சுமையின்றி தூங்கியது போல அவன் நினைவுகள் மெல்ல சுருண்டு கொண்டன. காற்று தன் வழியில் அடித்துச்செல்லும் வழியினில், வாரிசில்லாத காற்றாக அது தென்றலின் இறுதி சுவாசத்துடன் உரசிக்கொண்டே பயணத்தைத் தொடர்ந்தது.

டீன் கபூர்

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.