ஊரின் கிழக்குப் புறத்தே பல மைல்களுக்கப்பால் உலை மூடி மலை என அழைக்கப்படும் தொடர் மலைக்குச் சற்று விலகி ஓங்கி ஒற்றையாய் நிற்கும் பெருமலைக்குள்  உட்கார்ந்திருந்தான் சூரியன். இது அவனது வீடு. மாலைப் பொழுதில் கையிலிருந்த புத்தகத்தின் பக்கங்களை மெல்ல மெல்ல புரட்டிக்கொண்டிருந்தான். அப்போது வெளியில் ஒரு மெல்லிய ஓசை கேட்டது. அதற்கு முன்பு கேட்டது போல இல்லாத ஓசை.

வீட்டின் முன்புறத்தில் சிறிய நதியை ஒத்த ஒரு வெறும் சின்ன நீர்நிலை மட்டுமே இருந்தது. ஆனால் அந்த ஓசை, பெரியதொரு நதியின் பாய்ச்சலைப் போல சத்தமாகவும் இனிமையாகவும் இருந்தது. அது சூரியனின் மனதை ஆவலோடு பிடித்தது. ஏற்கனவே மெல்ல இயங்கிக் கொண்டிருந்தது சூரியனின் வாழ்க்கை; வீட்டில் இருந்த சாமான்கள் கூட அவனைப் போலவே மந்தமாக இருந்தன.

புத்தகத்தை மூடிவிட்டு சூரியன் எழுந்தான். பெருமரங்களில் தங்கி நிற்கும் காற்றினைப் போல அந்த ஓசை அவனை உச்சியில் தொட்டு கீழே இறக்கியது. காற்று அந்த நதியின் ஓசையை எடுத்து வந்து சூரியனின் செவிகளுக்கு மாற்றியிருந்தது. காற்றில் நதியின் ஓசை கலைந்து போய்விட்டது.

அந்த ஓசையின் மூலத்தை அறியும்போது அது அவனுக்கு மற்றொரு சாத்தியம் போல தோன்றியது. சூரியன் தனது வீட்டின் முன் புறத்தை மறந்து ஏதோ மறைந்து போன ஒரு நதியின் இடத்தை சுத்தமாக்கினான். ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும் அந்த நதியின் ஓசை அவனுக்கு பிடிக்காமல் இருந்தது. காற்றின் திமிர்வில் புழங்கும் சத்தமோ, புறாக்களின் குரலோ, அனைத்தும் அவனின் எண்ணங்களை முட்டிவிட்டது.

நெடுநாள்களாகத் தேடியபோது சூரியன் ஓர் உணர்வு அடைந்தான். அந்த நதி அவனின் நினைவுகளில் மட்டுமே இருந்தது. மண்ணிலும் மணலிலும் இல்லை. அவன் பார்க்க வேண்டிய ஒன்று இல்லை; அதை கேட்கவேண்டிய ஒன்றாகவே இருந்தது. அந்த ஓசை, அவனுக்குள் எப்போதும் இருந்த ஒரு மறைவான இடத்தின் குரல், அவனின் நெஞ்சில் ஒலிக்கின்றது.

அப்போது சூரியன் அதனை புரிந்துகொண்டான்—அவன் வாழ்க்கையின் நதி, அவனது மனத்தின் அழகான ஓசை, எப்போதும் காற்றில் கரைந்து கெட்டுவிடும். அது சூரியனின் நினைவுகளில் மட்டுமே இருந்தது. அந்த ஓசையை அவன் படிக்க விரும்பும் புத்தகத்தின் பக்கங்களில் தேட முடியாது. அதை மட்டுமே அறிய முடியுமென்றால் அது காற்றில் கரைந்ததே.

சூரியன் அந்த ஓசையைத் தொடர்ந்து கேட்பதற்காக, தன் தினசரி வாழ்க்கையில் சில மாற்றங்களை செய்தான். இனி அவன் புத்தகங்களை வாசிக்கவில்லை. மனதை நெருங்கும் அந்த ஓசையை மட்டும் கேட்பதிலேயே முழுமையாக மூழ்கினான். ஒவ்வொரு முறையும் அது கேட்கும் போது நதி மீண்டும் அவனிடம் பேசுவதைப் போலிருந்தது. ஆனால், ஒவ்வொரு முறையும், அது மீண்டும் காற்றில் கரைந்து கெட்டுவிடும்.

சூரியனின் தினசரி வாழ்வில் அந்த ஓசை மிகப்பெரிய பாகமாகி விட்டது. அவன் அதை காற்றில் தேட ஆரம்பித்தான். வீட்டின் உள்ளும், வெளியும், நகரின் இடுக்களிலும், அங்கேயும் இங்கேயும் தேடினான். வெறுமை நிறைந்த காற்றில் அந்த ஓசையின் மெல்லிய தடத்தை எங்கிருந்தாலும் கேட்கலாம் போலத் தோன்றியது. ஆனால், அவன் பிடிக்க முடியாமல் அது அவனை எங்கோ தள்ளிக்கொண்டு போனது.

காலங்கள் கடந்தன. சூரியனின் வாழ்க்கையில் மற்றதெல்லாம் மூச்சுத்திணறலான வேலையாக மாறின. எதுவுமே அவனுக்குத் திருப்தி அளிக்கவில்லை. மெல்ல மெல்ல, அந்த ஓசை அவனின் வாழ்க்கையின் ஒரே உறவாகவும், அவனின் அகத்தின் ஒரே வழிகாட்டியாகவும் மாறியது.

ஒருநாள் காற்றின் வழியே அந்த ஓசை மிகவும் தெளிவாகக் கேட்டது. நதி காற்றில் கரையாமல் அவனுடன் பேசும் ஓசையாக இருந்தது. அந்த ஓசை அவன் மனதின் அடிப்பகுதியில் இருந்து வந்தது என்பதை உணர்ந்தான். அவன் இதயத்தின் ஆழத்தில் மறைந்திருந்த ஒரு பழைய நினைவு ஒரு காலத்தில் அவன் நெருங்கியவரின் குரல் அது.

அது சூரியனின் தந்தையின் குரல். குழந்தைப் பருவத்தில் தந்தை அவனுடன் பேசினது. ஆற்றின் கரையில் நடந்து கொண்டிருந்தபோது. அந்த நினைவுகள் காற்றின் ஒலி போல அவன் மனதின் குளிர் நதியில் கலந்து இருந்தன.

சூரியன் தனது வயதின் மேல் அடுக்குகளைப் பிரித்துப் பார்க்கிறபோது அந்தக் குரல் அதிகமாக தெளிவாகியுள்ளது. ஆனாலும் அந்த ஓசை துல்லியமாக மாறும்போது அது நிற்காமல் காற்றில் மீண்டும் கரைந்தது.

அது அவனுக்குப் புரிந்தது. அந்த ஓசை, அந்த குரல், அந்த நினைவு, அவன் மனதில் மட்டும் பசுமையாக இருக்கும் ஒரு நதி. காற்றில் கரையும் ஓசையைப் போல, அது ஒவ்வொரு முறையும், திரும்பவும் மறைந்துவிடும். அதனைத் தேடுவதற்கான பயணத்தை நிறுத்த முடியாது. ஆனால் அதில் மனம் நிறைந்திருந்தது.

அவன் காற்றில் கரைந்த அந்த நதியின் ஓசையை ஒரு நாளில் வாழ்வின் பூரணமான உணர்வாக ஏற்க முடிவு செய்தான்.

சூரியனின் வாழ்க்கையில் அந்த ஓசை முழுமையாகக் கலந்துவிட்டது. அதனைச் சந்திக்கவும், அதனுடன் பேசவும் முயலும் ஒவ்வொரு முறையும் அது காற்றில் எங்கு சென்று விடுகிறது என்று யோசித்தான். அவனுக்குத் தெரிந்தது. அது அவனின் மனதில் மட்டுமே இருந்தது. ஆனால் அதில் ஓர் அழகும் வலியும் மறைந்திருந்தது.

அவன் அந்த ஓசையை அடைவதற்காக மந்தமாக இருந்த தினசரியைத் துறந்தான். ஒருநாள் காற்றில் வெளியில் சென்றவன், அதை தொடர்ந்து ஒரு தொலைவுக்குப் பயணம் செய்யத் தொடங்கினான். நகரத்தின் எல்லையை கடந்து, காடுகளையும், மலைகளையும், ஆற்றோரங்களையும் கடந்தான். ஆனால், எங்கு சென்றாலும், அந்த ஓசை அவனின் செவிகளில் மட்டும் புது நம்பிக்கையைத் தரும்.

நடக்கத்தான் முடிந்தது. காலங்கள் மாறின. வாழ்க்கை மெதுவாக உருமாறியது. ஒவ்வொரு நாளும் சூரியன் அந்த நதியின் ஓசையைத் தேடுவதில் முழுமையாக ஈடுபட்டான். அவன் தேடல் அவனை மனதின் ஆழமான கூண்டுகளுக்குள் அழைத்துச் சென்றது.

ஒரு மாலைப் பொழுதில் அங்கேயும் இந்தக் காற்றில் அதை மெல்லிசையாய் கேட்டான். ஆனால், அது போய்விட்டது. அது மீண்டும் சூரியனின் உள்ளத்தின் ஒரு அடித்தளத்தில் மறைந்து விட்டது. காற்றில் அதன் ஓசை ஒலித்தது போல தோன்றியது. ஆனால், இதுவும் வேறுபட்டது. அது நதி அல்ல. அது ஏற்கனவே காணாத ஒரு உணர்ச்சி.

சூரியன் இரவு முழுக்க நடந்து கொண்டிருந்தான். அந்த ஓசையை மட்டும் கேட்க முடியாதது அவனை மனவெளியில் குதித்தது. பின் காற்றில் ஒரு குளிர், ஒரு மலரின் மணம், ஓர் இறந்த காலத்தின் நினைவு வந்தது. அவன் இதயத்தில் தன்னையே சந்திக்க ஒரு தூரம் நடந்தபோது, அது மீண்டும் ஒருமுறை செவிகளைத் தொடர்ந்தது.

சூரியன் வழியில் ஏற்கனவே நெடுங்காலம் சென்றவனாக, காற்றில் கரைந்த நதியின் ஓசையை இன்னொரு முறையாக இந்தக் கடைசி முறைத் தேடிப் பார்க்க முடிவு செய்தான். அது அவனுக்குப் புரிந்தது. இந்த ஓசை ஒருபோதும் முழுமையாக பிடிக்க முடியாதது. ஆனால் அதைத் தேடுவதில் ஒரு அழகு இருந்தது.

அவனின் மனதைப் போல அந்த ஓசையும் மீண்டும் நதி ஆகி காற்றில் கரைந்தது. அது அவனுக்கு புரிந்தது. இந்த நதி, இந்த ஓசை, அவன் நினைவுகளைப் போலவே, அவனின் வாழ்க்கையின் ஒரு பாகம். அதைக் கேட்கவும் மறைந்து போக அதை அனுபவிக்கவும் மட்டுமே முடியுமென்றால் அது அவனின் பூரணமாக இருக்கும்.

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.